အိမ္ေၿခ ၅၀ ေက်ာ္သာ ရွိၿပီး စိမ္းစိမ္းစို ကႏၱရားပင္မ်ားနဲ႕ အုပ္ဖုံုးထားလို႕ ခပ္ေ၀းေ၀းကလွမ္းႀကည့္ရင္
ရြာ လို႕မထင္ရပဲ ေတာအုပ္ကေလးလို႕သာ ထင္ရသည္။
ရြာကေလးရဲ႕ ေၿမာက္ဘက္မွာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့ ယမားေခ်ာင္းႀကီး တစ္ခုလည္းတည္ရွိေလတယ္
မိုးတြင္းကာလ ရာသီအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ အဲဒီေခ်ာင္းႀကီးကိုအမွီၿပဳၿပီး ေရႊမ်ား က်င္ႀကကာ ၀မ္းစာကိုရွာရေလသည္
မိုးေရမ်ားကုန္ခမ္းလို႕ ေခ်ာင္းေရမ်ားမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႀကက္တြန္ခင္းမ်ားစိုက္ပ်ိဳးကာ စီးပြါးရွာရၿပန္တယ္ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ ေနမ်ားမကြယ္ေပ်ာက္ေသးခင္မွာ ဘိုေကေတြနဲ႕ ပ်ိဳေမမ်ား
ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခပ္လာႀကတဲ့ၿမင္းကြင္းဟာ ရင္တြငး္မွာ တကယ္ကို သဘာ၀ဆန္လွပါေပတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕တေလကေတာ့ စိမ္းစိုစိုတမာတမ္းနဲ႕ အညာက ထန္းပင္ေတြႀကားမွာ ထန္းလ်က္ ခ်က္ကာ စီးပြါးရွာႀကသလို ေတာင္သူလယ္သမား ဦးႀကီးမ်ားလည္း ကိုေရႊမိုးကို အားကိုးၿပီး အသီးႏွံမ်ား ရာသီအလိုက္စိုက္ပ်ိဳးႀကပါသည္။ သေၿပပင္ရြာေလးမွ လူအသြယ္သြယ္တို႕ဟာ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ ေနကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္ခါ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ရြာလယ္ ေအာင္သုခ ဓမၼာရံုအတြင္းမွာ
ဇီးပဏီရြာမွ ေစတနာ ရွင္ေက်ာင္းဆရာေလးတစ္ေယာက္က ယဥ္ေက်းလိမ္မာသင္တန္းနဲ႕ ဓမၼစႀကၤာအဖြဲ႕မ်ာကို
သြင္သင္ဆံုးမ နည္းလမ္းၿပေပးေလတယ္ ။ စေန တနဂၤေႏြ ရက္ေတြကလြဲရင္ သူ႕အတန္းနဲ႕သူ ပညာပါရမီအၿဖစ္ သူ႕အတန္းနဲ႕သူ က်ဴရွင္သင္တန္းလည္း ဖြင့္လို႕ထားပါတယ္…
ရြာထဲမွ လူႀကီး လူငယ္ေတြကေတာ့ ညခ်မ္း အခ်ိန္ ၇း၀၀ နာရီေလာက္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ကာ စပ္မိစပ္ရာ တရားစကားမ်ားနွင့္ လူမူ႕ေရး စကားမ်ား ေၿပာႀကားၿပီး လူငယ္မ်ားကလည္း ၀ိုင္းၿပီးထိုင္ကာ
ေနာင္လာမည့္ အနာဂါတ္လွပဖို႕ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးစြာနဲ႕ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးႀကေလတယ္…
လြမ္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ရြာကေလးနဲ႕ ခြဲခြါေနရတာႀကာေနၿပီ အၿဖစ္ေတြဟာ အရင္နဲ႕မတူ
တမူထူးၿခားလို႕ေနၿပီး လူမူ႕ေရး စီးပြါးေရးနဲ႕ ဘာသာေရး မ်ား တိုးတက္ေနတဲ့ရြာကေလးမွာ တနွစ္တစ္ခါ အေရာက္ၿပန္ရၿပန္တယ္ေလ....။
သူရေအာင္
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.