လြမ္းဖြယ္ သေၿပပင္

မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး ၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ေလးရဲ႕ေၿမာက္ၿဖား သေၿပပင္လို႕ အမည္ရွိတဲ့ ဇနပုုုဒ္ရြာငယ္ေလးဟာ
အိမ္ေၿခ ၅၀ ေက်ာ္သာ ရွိၿပီး စိမ္းစိမ္းစို ကႏၱရားပင္မ်ားနဲ႕ အုပ္ဖုံုးထားလို႕ ခပ္ေ၀းေ၀းကလွမ္းႀကည့္ရင္
ရြာ လို႕မထင္ရပဲ ေတာအုပ္ကေလးလို႕သာ ထင္ရသည္။
ရြာကေလးရဲ႕ ေၿမာက္ဘက္မွာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့ ယမားေခ်ာင္းႀကီး တစ္ခုလည္းတည္ရွိေလတယ္
မိုးတြင္းကာလ ရာသီအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ အဲဒီေခ်ာင္းႀကီးကိုအမွီၿပဳၿပီး ေရႊမ်ား က်င္ႀကကာ ၀မ္းစာကိုရွာရေလသည္
မိုးေရမ်ားကုန္ခမ္းလို႕ ေခ်ာင္းေရမ်ားမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႀကက္တြန္ခင္းမ်ားစိုက္ပ်ိဳးကာ စီးပြါးရွာရၿပန္တယ္ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ ေနမ်ားမကြယ္ေပ်ာက္ေသးခင္မွာ ဘိုေကေတြနဲ႕ ပ်ိဳေမမ်ား
ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခပ္လာႀကတဲ့ၿမင္းကြင္းဟာ ရင္တြငး္မွာ တကယ္ကို သဘာ၀ဆန္လွပါေပတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕တေလကေတာ့ စိမ္းစိုစိုတမာတမ္းနဲ႕ အညာက ထန္းပင္ေတြႀကားမွာ ထန္းလ်က္ ခ်က္ကာ စီးပြါးရွာႀကသလို ေတာင္သူလယ္သမား ဦးႀကီးမ်ားလည္း ကိုေရႊမိုးကို အားကိုးၿပီး အသီးႏွံမ်ား ရာသီအလိုက္စိုက္ပ်ိဳးႀကပါသည္။ သေၿပပင္ရြာေလးမွ လူအသြယ္သြယ္တို႕ဟာ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ ေနကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္ခါ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ရြာလယ္ ေအာင္သုခ ဓမၼာရံုအတြင္းမွာ
ဇီးပဏီရြာမွ ေစတနာ ရွင္ေက်ာင္းဆရာေလးတစ္ေယာက္က ယဥ္ေက်းလိမ္မာသင္တန္းနဲ႕ ဓမၼစႀကၤာအဖြဲ႕မ်ာကို
သြင္သင္ဆံုးမ နည္းလမ္းၿပေပးေလတယ္ ။ စေန တနဂၤေႏြ ရက္ေတြကလြဲရင္ သူ႕အတန္းနဲ႕သူ ပညာပါရမီအၿဖစ္ သူ႕အတန္းနဲ႕သူ က်ဴရွင္သင္တန္းလည္း ဖြင့္လို႕ထားပါတယ္…
ရြာထဲမွ လူႀကီး လူငယ္ေတြကေတာ့ ညခ်မ္း အခ်ိန္ ၇း၀၀ နာရီေလာက္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ကာ စပ္မိစပ္ရာ တရားစကားမ်ားနွင့္ လူမူ႕ေရး စကားမ်ား ေၿပာႀကားၿပီး လူငယ္မ်ားကလည္း ၀ိုင္းၿပီးထိုင္ကာ
ေနာင္လာမည့္ အနာဂါတ္လွပဖို႕ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးစြာနဲ႕ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးႀကေလတယ္…
လြမ္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ရြာကေလးနဲ႕ ခြဲခြါေနရတာႀကာေနၿပီ အၿဖစ္ေတြဟာ အရင္နဲ႕မတူ
တမူထူးၿခားလို႕ေနၿပီး လူမူ႕ေရး စီးပြါးေရးနဲ႕ ဘာသာေရး မ်ား တိုးတက္ေနတဲ့ရြာကေလးမွာ တနွစ္တစ္ခါ အေရာက္ၿပန္ရၿပန္တယ္ေလ....။
                                         သူရေအာင္        

သူငယ္ခ်င္းထံေပးစာမ်ား(၂)

သူငယ္ခ်င္းေရ ၁၂.၁၂.၁၂ ေန႕က ကိုယ္တို႕ရြာက စာၾကည့္အသင္းအတြက္ စာအုပ္၀ယ္ဖို႕စိတ္ကူးရွိတာန႕ဲ ကုိယ္၀ယ္ေနက် စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ကုိ ကုိယ္ေရာက္ခဲ့တယ္ကြ အဲဒီမွာ စာအုပ္တအုပ္ကုိ ကုိယ္ေတြ႕ခဲ့တယ္ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေရာက္လို႕ စာအုပ္ေတြ႕တာ အဆန္းေတာ့မဟုတ္ဖူးေပါ့ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေရ ကိုယ္ေတြ႕လိုက္တယ္ဆုိတဲ့ စာအုပ္ေလးဟာ မင္းတို႕ ကိုယ္တို႕တြင္မဟုတ္ ကုိယ္တို႕ေက်းလက္ျပည္သူအမ်ား အျပားရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ တရွိုက္မက္မက္စြဲလန္းျမတ္နိုးခဲ့ၾကရတဲ့ ျမန္မာဂႏၱ၀င္အဆိုေက်ာ္ၾကီး တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ အတၳဳပ္ပတၱိစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပါ ဦးသိန္းတန္ရဲ႕ အတၳဳပ္ပတၱိကုိ ေရးသားေဖာ္ျပေပးသူကေတာ့ ထန္လွိဳင္ တဲ့ ၊ သူငယ္ခ်င္းေရ သူကလည္း တြံေတးသားဘဲကြ တြံေတးသားအဆိုေတာ္ၾကီးရဲ႕ အတၳဳပ္ပတၱိကိုတြံေတးသား စာေရးဆရာကေရးတယ္ေပါ့…။

သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းတုိ႕ ကုိယ္တို႕သိထားတာက တြံေတးသိန္းတန္ဆိုတာ အဆိုေတာ္တစ္ဦးအျဖစ္သာ သိထားၾကတာမဟုတ္လား။ တကယ္က တြံေတးသိန္းတန္ဟာ အဆိုေတာ္တစ္ဦး အဆိုေက်ာ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ယံုတင္မကဘူး သူငယ္ခ်င္းေရ၊ ဂီတ အႏုပညာမွန္သမွ်ကုိ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႕သင္ယူ တက္ေျမာက္ထားသလို စာေပဘက္မွာဆိုလည္း ျမန္မာစာေပေတြတြင္မက အေနာက္တိုင္း ကဗ်ာ ၀တၳဳေတြကုိေတာင္ ေ၀ဖန္နိုင္တဲ့အထိ ႏွံႏွံစပ္စပ္ေလ့လာဖတ္ရွဳ႕တဲ့သူလို႕ ဆိုတယ္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕…။

တြံေတးသိန္းတ န္ဟာ သီခ်င္းေတြဆိုသလို သီခ်င္းေတြလည္းေရးတယ္ ၀တၳဳေတြလည္းေရးတယ္ ဇာတ္ညႊန္းလည္းေရးသတဲ့ ဒါတင္မကေသးဘူးသူငယ္ခ်င္းေရ ဒါရိုက္တာလည္းလုပ္ျပန္သတဲ့၊ ေနာက္  သူကုိယ္တုိင္မင္းသားလုပ္ျပီးရိုက္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေပါင္း ၆၈ကား ေတင္ ရွိတယ္ဆိုဘဲ..။

တြံေတးသိန္းတန္ဟာ အဆိုဘက္မွာေတာင္သိလုိ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ဘက္မွာလည္း သူ႕ေခတ္သူ႕အခါတုန္းကေတာ့ ေအာင္ျမင္မွဳေတြရွိခဲ့ဖူးသူေပါ့၊ သူငယ္ခ်င္းေရ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕အေၾကာင္းကုိ ထပ္သိခ်င္ေသးရင္ သူ႕အတၳဳပ္ပတၱိစာအုပ္ေလးကုိသာ ဆက္ဖက္ပါေတာ့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာက ယေန႕အထိကုိယ္တို႕ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ တမ္းတသသနဲ႕လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရတဲ့ ဂႏၱ၀င္အဆုိေတာ္ၾကီး ဦးသိန္းတန္ဆိုတာ တခ်ိန္က သူလည္းဘဲ မင္းတို႕ကုိယ္တို႕လို မထင္္ရွားတဲ့ေက်းလက္ေတာရြာ ဇနပုဒ္ကပါဘဲ…။

အဲဒီေက်းေတာသားေလး တစ္ေယာက္ဟာ သူ၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကုိ ၾကိဳးစားပီးလုပ္ကုိင္လာလုိက္တာၱ၀င္အဆုိေတာ္ၾကီး ဦးသိန္းတန္ဆိုတာ တခ်ိန္က သူလည္းဘဲ မင္းတို႕ကုိယ္တို႕လို မထင္္ရွားတဲ့ေက်းလက္ေတာရြာ ဇနပုဒ္ကပါဘဲ…။

အဲဒီေက်းေတာသားေလး တစ္ေယာက္ဟာ သူ၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကုိ ၾကိဳးစားပီးလုပ္ကုိင္လာလုိက္တာ သူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္မွဳေတြဟာ သူေသသြားတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိသည့္တုိင္ မင္းတုိ႕ကိုယ္တုိ႕ေက်းလက္ေတာသူ ေတာင္သားေတြရဲ႕+ႏွလံုးသားထဲမွာ သူရဲ႕ ဆြတ္ပ်ံ႕တဲ့ေတးသံေတြဟာ ရွိေနဆဲပဲဆိုတာ မင္းတို႕ကိုယ္တို႕အားလံုးအသိပဲမဟုက္လား။ သူငယ္ခ်င္းေရ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္ေၿပာခ်င္တာက  လူေတာ္လူေကာင္းေတြ အေႀကာင္းကိုပါ ၊တြံေတးသိန္းတန္ ထက္ေတာ္တဲ့လူ၊ ေကာင္းတဲ့လူေတြလည္းအမ်ားႀကီးပဲရွိခဲ့ပါတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ခုကေတာ့ တံြေတးရဲ႕ သိန္းတန္ရဲ႕ အထၳဳပ္ပတၱိ စာအုပ္ကေလးနဲ႕ ဆက္စပ္ေနလို႕ တြံေတးသိန္းတန္ကိုဦးတည္ၿပီး ေၿပာလိုက္တာပါ။ လူေတာ္ဆိုတာကေတာ့ ဘ၀အတြက္တိုးတက္ဖို႕လုပ္ကိုင္ေနႀကရင္းႀကီးပါြးခ်မ္းသာတိုးတက္သြားသူေတြကို အႀကမ္းဖ်ဥ္းအားၿဖင့္ေတာ့ ေတာ္တဲ့လူလို႕ဆိုနိုင္တာေပါ့ အဲဒီလိုပဲ ကိုယ့္အက်ိဳးအတြက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ေဆာင္ရြက္နိုင္သလို၊ အမ်ား အက်ိဳးအတြက္အဖက္ဖက္ကေကာင္းမြန္ေအာင္ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္နိုင္သူေတြကေတာ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္အၿဖစ္သတ္မွတ္လို႕ရတယ္ေပါ့၊ ကိုယ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း လူေတာ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ရွိေနႀကပါတယ္။ အဲဒီေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ လူေတြဟာ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ပါ ေစတနာထား ေဆာင္ရြက္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ေဆာင္ရြက္တဲ့အတိုင္းတာအေလွ်ာက္ေကာင္မြန္တဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ေတြမလြဲဧကန္ရရွိလာႀကမွာပါ။

  သူငယ္ခ်င္းေရ…ဒီကေန႕ ဘယ္ေနရာမွာပဲႀကည့္ႀကည့္ ထိပ္တန္းေရာက္ရွိေနသူေတြဟာ ဇြဲ၊လံု႕လ၊၀ီရိယ ဆိုတဲ့ ႀကိဳးစားမႈေတြအၿပင္ အသိၿမင္အေတြးေခၚအယူဆမွန္ကန္မႈတို႕ေႀကာင့္ပဲၿဖစ္လိမ္႕မယ္။ အဲသလိုအမွန္ကိုသိနိုင္ေအာင္   အမွန္ကိုၿမင္နိုင္ေအာင္  အမွန္ကို ေတြးတက္ေအာင္ဆိုရာမွာေတာ့ စာေပေတြေလ႕လာလိုက္စားဖက္ရႈ႕ဖို႕လည္းလိုလိမ္႕မယ္ ။ စာဖက္နိုင္ဖို႕အတြက္ကေတာ့ စာတက္ဖို႕လိုတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ…။ စာမတက္တဲ့သူဟာ စာမဖက္နိုင္ဘူး စာမဖက္ေတာ့ ဗဟုသုတတည္းမၿပည့္စံုဘူး  ကိုယ္႕လုပ္ရက္အေပၚမွာအမွားအမွန္ကိုလည္း ေ၀ဖန္ပိုင္းၿခားနိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘူး မွန္တာကိုမွန္တဲ့အတိုင္း မလုပ္တက္ေတာ့ အမွားဆိုတာေတြၿဖစ္လာေတာ့တာေပါ့ ။ ဒါ့အၿပင္ စာမတက္ စာမဖက္သူေတြဟာ လူေတာမတိုး၀ံ႕  လူ၀င္မဆံ႕ဘူး လူေတာမတိုး လူ၀င္မဆန္႕ဘူးဆိုတာ ကိုယ္လိုလူနံု လူအေတြ အခ်င္းခ်င္း ႀကားမွာ မသိလိုက္ မသိဖာသာေန  ေနလို႕ရေပမယ့္ တကယ္ေတာ္တဲ့  တက္တဲ့ သိတဲ့ လူေတြနဲ႕ ႀကံဳဆိုလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္နုံတာ အာေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို သိသာလာတယ္ ဒါ့အၿပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားငယ္စိတ္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြလည္း ၀င္လာတယ္ ဒီလို အားငယ္စိတ္ ေႀကာက္စိတ္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ၀င္လာၿပီဆိုရင္ အဲဒီလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ တိုးတက္ေအာင္ၿမင္မႈဆိုတဲ့ ရလဒ္ေကာင္းေတြနဲ႕လြဲေခ်ာ္သြားနိုင္တယ္  ။

  သူငယ္ခ်င္းေရ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ္တို႕ရြာက ကေလးေတြကို မအ ေစခ်င္ဘူး၊မနံုေစခ်င္ဘူး  သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ေႀကာက္စိတ္ေတြ အားငယ္စိတ္ေတြ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြရွိမေနေစခ်င္ဘူး ဘ၀အတြက္ ရလဒ္ေကာင္းေတြမေပးစြမ္းနိုင္တဲ့  ေႀကာက္စိတ္ အားငယ္စိတ္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ကိုယ္တို႕ရြာက ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခိုေအာင္မေနဖိုု႕ရာအတြက္  စာတက္ေအာင္သင္ႀကပါ  စာဖက္ေအာင္ညႊန္ႀကပါ …သူငယ္ခ်င္းေရ   ကိုယ္ကေတာ့ ရြာနဲ႕ကြဲကြာေနေလေတာ့ ကိုယ္တို႕ရြာက ကေလးေတြကို စာတက္ေအာင္ စာဖက္ေအာင္ဆိုတာေတြကို တြန္းအားမေပးနိုင္ခဲ့ဘူး ဒါေႀကာင့္မို႕ ကိုယ္ၿဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို  ကိုယ္တက္သေလာက္ေလးနဲ႕ ခုလိုစာေတြးေတြေရေနမိတယ္ ။ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့ ဒီစာေတြကို သူငယ္ခ်င္းတို႕ရဲ႕ သားငယ္ သမီးငယ္ ေလးမ်ားနဲ႕ ကိုယ္တို႕ ရြာက လူငယ္ေလးေတြကို လမ္းညႊန္ေပးႀကပါဦး သူငယ္ခ်င္းတိုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုု႕ရယ္…။

    သူငယ္ခ်င္း  ေရ …ကိုယ္တို႕ရပ္မွာ လူမႈေရး စီးပြါးေရး ပညာေရး ေတြမမွာ အေတာ္ေလး ေအာက္တန္း ေနာက္တန္း က်သကြ။ ဒါေႀကာင့္မို႕ ကိုယ္တို႕ ရြာက ကေလးေတြကို ပညေရးဖက္မွာ ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ႀကားေစခ်င္တယ္ ဒီအတြက္ မင္းတို႕ မိဘေတြဖက္ကလည္း အလုပ္ လုပ္နိုင္ရင္ ထမင္းစားရတာပဲ ဆိုတဲ့ ကိုယ္တို႕ေတြရဲ႕ ေရွးရိုးအစြဲႀကီးကိုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရးကို ေတြးၿပီး ပညာေရးကို အေလးထားေစခ်င္တယ္ ။ ေနာင္တေခတ္မွာ လူႀကီးေတြၿဖစ္လာမယ့္ ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀တိုးတက္ၿမင့္မားလာဖို႕ရာမွာ စာေပ     (အတန္း)ပညာဟာ အဓိကေသာ့ခ်က္တစ္ခုၿဖစ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။

 စာေပပညာမတက္လည္း လူေလာႀကီးထဲမွာ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနထိုင္လို႕ ရေတာ့ ရတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ဒါေပမယ့္ ၿဖစ္ေပၚလာမဲ့ အက်ိဳးၿမတ္ရလဒ္ေတြကက်ေတာ့ ဘယ္တူမလဲ သူငယ္ခ်င္း ရယ္ ။ ပညာမတက္တဲ့သူေတြဟာ ေနာက္တန္းမွာပဲက်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေရ  ကိုယ္တို႕ေတြမွာ ပညေရးခ်ိဳ႕တဲ့မႈအတြေႀကာင့္ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ေနာက္တန္းက်ေနသလဲဆိုတာ မင္းသိေအာင္ ကိုယ္အနည္းငယ္ေၿပာၿပမယ္ ။ ကိုယ္ အခုေရာရွိေနတဲ့  မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကိုယ္တို႕လို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က  ေတာသူေတာင္သားေတြ အမ်ားၿပားပဲရွိႀကပါတယ္  အဲဒီ အထဲက တစ္ခ်ိဳ႕  ဌာန ဆိုင္ရာ၀န္ထ္းေတြလည္းရွိႀကတယ္ကြ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းေတြဘက္မွာ ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြ ကုမၼဏီ၀န္ထမ္းေတြ စူပါမားကတ္ (ေစ်းဆိုင္) ၀န္ထမ္းေတြ စသည္အားၿဖင့္ ေနရာ အသီးသီးမွာလုပ္ကိုင္ေနႀကတယ္ အဲဒီလူေတြဟာ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း မလုပ္ႀကရပဲနဲ႕  လစာ (ပိုက္ဆံ) မ်ားမ်ားရႀကတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းေရ သူတို႕ေတြဟာလည္း ကိုယ္လိုေတာသူေတာင္သားခ်င္းအတူတူ ဘာၿဖစ္လို႕နိုင္ငံ၀န္ထမ္းေတြ ၿဖစ္ေနႀကသလဲ ?  ဘာၿဖစ္လို႕ ကမၼဏီႀကီးမွာ အေရာင္းဆိုင္ႀကီးေတြမွာ သက္ေသာင့္ သက္သာနဲ႕ လုပ္ကိုင္ၿပီး လစာ (ပိုက္ဆံ)ေတြမ်ားမ်ားစားစားထိုက္ထုိက္တန္တန္ရေနႀကတာလဲ …။ အေၿဖကေတာ့ ရွင္းပါတယ္  သူငယ္ခ်င္း သူတို႕ေတြဟာ ပညာတက္ေတြၿဖစ္ေနႀကလို႕ေပါ့ ။ သူငယ္ခ်င္းေရ ကိုယ္တို႕ေတြမွာေတာ့ ပညာမတက္ဘူးကြ ဒီေတာ့ ပညာမပါတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ ဆင္းရဲပင္ပမ္းႀကီးစြာ လုပ္ေနႀကရတာဟာ ဂုဏ္ယူစရလားကြာ..။ သူငယ္ခ်င္း ေရ ကိုယ္တို႕ ရြာသားေတြ ထဲက တိုင္းၿပည္အတြက္ ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ မရွိခဲ့ေသးဘူး။ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး အတြက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ လူေတာ္ေတြလည္း မေပၚထြန္းခဲ့ေသးဘူးေနာ္ …ဒါ့အၿပင္အမ်ား (တိုင္းၿပည္)အတြက္ တဖတ္တလမ္းကအေထာက္ကူၿပဳနိုင္တဲ့ ဂီတ အနုပညာရွင္တို႕  စာေရးဆရာတို႕ဆိုတာလည္းမရွိေသးဘူးမို႕လား သူငယ္ခ်င္း။ ေက်ာင္းဆရာတို႕ ဆရာ၀န္တို႕ဆိုတာေတာ့ ပိုလို႕ေ၀းေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္။  သူငယ္ခ်င္းေရ စစ္ဗိုလ္ႀကီးၿဖစ္ဖို႕ ။ ဆရာ၀န္ႀကီးၿဖစ္ဖို႕ ။ေက်ာင္းဆရာၿဖစ္ဖို႕ ။အရာရွိႀကီးၿဖစ္ဖို႕ ။စာေရးဆရာႀကီးၿဖစ္ဖို႕ ။အင္ဂ်င္နီယာႀကီးၿဖစ္ဖို႕ စတဲ့ ေနရာတိုင္မွာေရွ႕ေဆာင္သူ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးၿဖစ္ဖို႕ရာမွာ စာတက္ဖို႕က အဓိကအေၿခခံတရပ္ၿဖစ္တယ္သူငယ္ခ်င္း…။

စာတက္ထားသူတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အသံုးမက်ဘူးဆိုရင္ေတာင္ မွ။ စာမတက္သူနဲ႕ ယွဥ္ရင္ေတာင္ စာတက္သူဟာ လူယဥ္ေက်းတစ္ေယာက္ေတာ့ ၿဖစ္ေနဦးမွာပါ ။ သူငယ္ခ်င္း ဒါေႀကာင့္မို႕

ကိုယ္တို႕ရြာ သူ ရြာသား သူငယ္ခ်င္းတို႕ရဲ႕ သားငယ္သမီးငယ္ေလးေတြဟာ အသံုးမက်ခဲ့ရင္ေတာင္မွ ပညာတက္ဘြဲ႕ရဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုက မင္းတို႕ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ရင္မွာ ပီတိတစ္ခု အၿဖစ္ က်န္ရစ္ေနဦးမွာ ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ ။ သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းတို႕ ကိုယ္တို႕ရြာက ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကို ခုလို ဦးစားေပးေၿပာေနသလို ကိုယ္တို႕မင္းတို႕ကလည္း ကုိယ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ကိုယ့္ေက်းရြာကို တိုးတက္ဖို႕ ဖြင့္ၿဖိဳးဖို႕ သာယာဖို႕ အတြက္ေတြ တဖတ္တလမ္းကေန ေဆာင္ရြက္ႀကဖို႕လိုတယ္ကြ။ ဒီလိုေဆာင္ရြက္ရာမွာ ေက်းရြာအတြင္းမွာေနထိုင္သူမွန္သမွ်ကၿမင့္ၿမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြေမြးၿပီး စည္းလံဳးညီညြတ္မႈေတြ ရွိေနႀကဖို႕လည္းလိုသကြ။ သူငယ္ခ်င္းေရ  တစ္ရြာထဲမွာ အတူေနထုိင္ႀကသူေတြဆိုေတာ့လည္း တစ္ခါတရံမွာ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ေယာက္ အခန္႕မသင့္တဲ့ အခါ ေဒါသေတြနဲ႕ ရန္ၿဖစ္ႀကရတာေတြလည္း ရွိႀကမွာပါပဲ အဲဒီအခါမွာ တစ္ဦးက တစ္ဦးကို မြန္ၿမတ္တဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႕ သီးခံခြင္လႊတ္စိတ္ေတြေမြးနိုင္ႀကဖို႕လိုတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္..။ ကိုယ္တို႕ရြာသူ ရြာသားေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အတြင္း အဇၹ်တၱစိတ္ထားေလးေတြက ေကာင္းႀကပါတယ္ ႏွလံုးသားၿဖဴစင္လွပႀကတယ္ေပါ့ကြာ ။ ကိုယ္တို႕ရြာသူ ရြာသားေတြ ရင္တြင္း ႏွလံုးသားၿဖဴစင္လွပႀကပံုေလးေတြထဲက ကိုယ္မွက္မိတာေလးတစ္ခုကို ေၿပာၿပဦးမယ္။ တစ္ခ်ိန္က ကိုယ္တို႕၀န္းက်င္တ၀ိုက္မွာ ႏြားခိုးေတြေသာင္းႀကမ္းလို႕။ႏြားေတြ ခဏ ခဏေပ်ာက္တဲ့အထဲမွာ ကိုယ့္တို႕ရြာမွာလည္း ႏွစ္ဦး ႏြားအခိုးခံခဲ့ရဖူးတယ္။ တစ္ဦးက  ကိုလွၿမင့္ မအံုးတင္ ။ ေနာက္တစ္ဦးက ကိုၿမတ္ေဆာင္ မမိခင္တို႕ေလ။ အဲတုန္းက ကိုယ္တို႕က ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးသာသာအရြယ္ေပါ့။ မင္းတို႕လည္းမွက္မိလိမ့္ဦးမယ္ထင္တယ္ ။ ကိုယ့္ရြာထဲက ဘယ္သူေတာ့ သူ႕ႏြားအခိုးခံလိုက္ရပါၿပီဆိုတာနဲ႕ ရြာထဲမွာရွိႀကတဲ့ ေယာက်ၤား မိန္းမ ကေလး လူႀကီးပါမက်န္ ႏြားအခိုးခံရဲ့အိကို ၀ိုင္းအံုေရာက္လာႀကၿပီး အခိုးခံလိုက္ရတဲ့ ႏြား  လိုက္ရွာဖို႕ အေရး  ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီး ညီညီညြတ္ညြတ္ တက္ညီလက္ညီနဲ႕ လိုက္ရွာလိုက္ႀကတာ ႏြားခိုးသူကို အမိမဖမ္းလိုက္နိုင္ေပမယ့္ အခိုးခံလိုက္ရတဲ့ ႏြားကိုေတာ့ ၿပန္ရခဲ့ႀကတယ္ကြ။ သူငယ္ခ်င္းေရ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္ေၿပာလိုတာက ႏြားအခိုးခံရတဲ့သူဟာ ရြာထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားနဲ႕ အခန္႕မသင့္ၿပီး ရန္ၿဖစ္ထားခဲ့ဖူးသူ  စကားမ်ားထားခဲ့ဖူးသူေတြရွိေနမွာပဲ ။ဒါေပမယ့္ ခုလို သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ႏြားအခိုးခံလုိက္ရတယ္ဆိုတာ သိလုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ဘယ္တနု္းက ဘယ္တြက္ ငါနဲ႕ စကားမ်ားဖူးတယ္ ရန္ၿဖစ္ဖူးတယ္ဆိုတဲ့  အၿငိဳးေတးစိတ္ ေတြ အာဃာသ စိတ္ေတြ မရွိခဲ့ မထားခဲ့ႀကပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာသားအေရး ကုိယ့္အေရးလို သေဘာာထားကာ တစ္ရြာလံုးဟာတက္ညီလက္ညီနဲ႕ ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ႀကတာဟာ  ရင္တြင္းစိတ္ႏွလံုးသားလွပႀကတာပဲသူငယ္ခ်င္း…။သူငယ္ခ်င္းေရ  ကိုယ္တို႕ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ရန္ၿဖစ္လိုက္ၿပန္ခ်စ္လိုက္ အၿပဳမူေလးေတြဟာအက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးတယ္လို႕ဆိုရေပမယ့္ ကိုယ္တို႕ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ၿဖဴစင္တဲ့ အတြင္းႏွလံုးသားကို ၿမင္ေနတဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ခ်စ္စရာဓေလ႕လို႕ပဲၿမင္မိပါတယ္ အားလံုးဟာ အၿမဲတမ္းခ်စ္ခင္ေနႀကရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းမွာေပါ့ ဒါေႀကာင့္မို႕ ကုိယ္တို႕ရြာသူ ရြာသားေတြအားလံုးအၿမဲတမ္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ အမ်ိဳးဘာသာ သာသာနာအက်ိဳး ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကိုယ့္ေက်းရြာ အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ  ဆထက္ထမ္းပိုး ေဆာင္ရြက္ေဆာင္ရြက္နိုင္ႀကေစေႀကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္း သူငယ္ခ်င္းထံေပးစာမ်ား ဒီေနရာမွာ ခဏနားလိုက္ဦးမယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္….။

                         ကိုေဇာ္လြင္ (RBB)

                                     မႏၱေလးၿမိဳ႕

သူငယ္ခ်င္းထံ ေပးစာမ်ား (၁)

သူငယ္ခ်င္းေရ…..သေၿပပင္ ဆိုတဲ့ ကိုယ္တို႕ ေက်းရြာေလးနဲ႕ ေ၀ကြာခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြ ႀကာခဲ့ၿပီးကြာ ။ အေၿခေနမေပးလို႕ တနယ္တေက်းမွာ ေ၀းကြာေနရေပမယ့္ သေၿပပင္ဆိုတဲ့ ကိုယ္တို႕ရြာကေလးနဲ႕ မင္းတို႕ တစ္ေတြကို အၿမဲထာ၀ရ ကိုယ္ကေတာ့ သတိရေနလ်က္ပါ ကိုယ့္မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မမ်ားနဲ႕ အဖိုးအဘြားေဆြမ်ိဳးမ်ား ကိုယ့္နယ္သူ ကုိယ့္နယ္သား အေပါင္းေဖာ္ မိတ္သဂၤဟ ေတြကိလည္း သတိရၿမဲပါပဲ…
သူငယ္ခ်င္းေရ…ကိုယ္တို႕ ငယ္ငယ္ကေလးအရြယ္က လသာတဲ့ညတိုင္းမွာ အေမေထြး အိမ္၀ိုင္း အက်ယ္ႀကီးထဲမွာ အေမသိန္း (ေဒၚလွသိန္း)အိမ္၀ိုင္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ႀကက္ဥ၀ွတ္တမ္းး ၊ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း ၊ ေညာင္ပင္တေစၦ လုပ္တမ္းကစားခဲ့ႀကရတာေလးေတြကိုလည္း ကိုယ္ကေတာ့ သတိရေနမိေသးတယ္ကြာ။ ကိုယ္တို႕ေတြကို ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လာေအာင္ နူးညံ႕တဲ့ ႏွလံုးသားပိုင္းရွင္ေတြၿဖစ္လာေအာင္ ၿမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို လိုက္နာ က်င့္သံုးနိုင္ေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမေပးခဲ့ရွာတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးနဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုလည္း မွန္းေမွ်ာ္ၿပီး ရွိခိုးကန္ေတာ့မိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္…ကိုယ္တို႕အရြယ္လူမမယ္ ကေလးဘ၀က ၿမန္မာ့စာေပရဲ႕ အေၿခခံၿဖစ္တဲ့ ကႀကီး အစ အ အဆံုး စာလံုးအေပါင္းကုိ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ေငါက္ခ်ည္တခါ ေခ်ာခ်ည္တလွည့္နဲ႕ စာေပပညာကိုသင္ေပးခဲ့ႀကတဲ့ ဆရာ ဆရာမႀကီးမ်ားနဲ႕ မူလတန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို လည္း အစဥ္အၿမဲ တေလးတစားနဲ႕ အေလးထားလွ်က္ပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္…။
သူငယ္ခ်င္းေရ……ေနညိဳခ်မ္းဆည္းဆာလႊမ္းတဲ့ ညေနခ်မ္းအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ေသာက္ေရခပ္ဆင္းခဲ့ႀကတာေတြကိုလည္း မေမ႕နိုင္ခဲ့ဘူးေပါ့။ မိန္းကေလးမ်ားက ေရအိုးကုိယ္စီရြက္လို႕ ကိုယ္တို႕ ေယာက်ၤားေလးမ်ားကေတာ့ ေရအိုးကိုတဖက္တစ္အိုးထည္႕ၿပီး ထန္းပိုးနဲ႕ ထမ္းရတဲ့ “ဆိုင္းတန္း“ ေလးေတြကို ကိုယ္စီထန္းကာ စကားေလးေတြ တေၿပာေၿပာ ၊ သီခ်င္းေလးေတြတေႀကာ္ေႀကာ္ဆိုကာ ရြာေၿမာက္ဖက္က ယမားေခ်ာင္းႀကီးထဲမွာ ေလးေပပတ္လည္ေလာက္ လက္ယက္တြင္းေလးထဲက တစိမ္႕စိမ္႕က်ေနတဲ့ ႀကည္ၿမၿမ စမ္းေရေအးေအးေလးကို တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ (သံုးေပခန္႕) အရိုးရွည္ရွည္ အုန္းမႈတ္ခြက္ေလးနဲ႕ ထြက္ တဦးနဲ႕ တစ္ေယာက္ေနာက္ေၿပာင္ ႀကည္စယ္ခဲ့ႀကပံုေလးေတြကို ကိုယ္ေတာ့ ေမ႕မရနို္ခဲ့ဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္…။
သူငယ္ခ်င္းေရ ႏြားေတြ တအုပ္တမႀကီးနဲ႕ ဆပ္ပဂ်င္း(ဆပ္ၿပာက်င္း)ေတာကို ႏြားေႀကာင္းခဲ့ႀကတာေကာ မွက္မိေသးရဲ႕လား ကိုယ္ကေတာ့ ယေန႕ထိၿမင္ေယာင္မိေသးတယ္ကြာ။ ကိုယ္တို႕ေႀကာင္းတဲ့ႏြားေတြက မ်ားသလို ဆပ္ပဂ်င္း(ဆပ္ၿပာက်င္း)ကက်ယ္ေတာ့ အဆင္ေၿပတယ္ေနာ္ ႏြားေတြကိုလႊတ္လိုက္ပါၿပီဆိုကတည္းက ရြာအေပါက္ကေန လွည္းလမ္းမႀကီးရဲ႕ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ တာ၀န္ကိုယ္စီယူၿပီး ဆပ္ၿပာက်င္း ေရာက္တဲ့ အထိ ႏြားအုပ္ႀကီးနဲ႕အတူ ေၿပးလိုက္ခဲ့လိုက္ႀကရတာ ဆပ္ၿပာက်င္းေရာက္ေတာ့လည္း ေရစိမ္႕ကုန္းတစ္မဖက္က တာ၀န္ယူရသူ ဟုိး ေၿမာက္ဖက္ အိန္႕ပိုင္းကို တာထီယာခင္းဖက္က တာ၀န္ယူတဲ့သူနဲ႕ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ၀ာာ၀န္ေတြ အသီးသီးခြဲေ၀ခဲ့ႀကတယ္ေလ။ ၿမင္ေယာင္မိေသးတယ္ “ေမာင္မို႕“တို႕ ၀င္းခိုင္တို႕က ကိုတာတီးရဲ႕ အခင္းဘက္က ထန္းပင္ေလးေတြရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ကႏ ၱာရတုတ္တိုေလး တေခ်ာင္းစီန႕ဲ ေလေလးတၾကဴၾကဴနဲ႕ေပါ့ သစ္လြင္ကေတာ့ ”ဂြ”တစ္စင္းနဲ႕”ငံုး”လိုက္ျပစ္ေနတာ ကုိယ္ကေတာ့ ကမ္းပါးထိပ္မွာသီခ်င္းေတြေအာ္လို႕ေပါ့ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ”ထူး”ထဲမွာ ေရခ်ိဳးရင္းငါးဖမ္းခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ သူငယ္ခ်င္းေရ ဟန္စိန္ၾကီးကုိ
ဘ ေလး ေအးေမာ္က နဖူး ေရႊေတာင္နဲ႕ရိုက္ခဲ့တာလည္းမွတ္မိေသးတယ္ကြ၊ ဒီေကာင့္”ဂ်ိဳေထာင္ေထာင္မက ဆိုးတာကုိး၊ တခါသား”ေအာင္သိန္း”လိုက္လာတဲ့ေန႕ကဆို ေျပးလိုက္တာကြာ ”ဘ ေလးခင္ေမာင္ အခင္းကစျပီး ကုိဆယ္ညြန္႕ အဲဒီကေန ေျပးလိုက္ ဟုိေတာင္ထဲထိေရာက္တယ္ ဂ်ိဳးေထာင္မ ဆိုမွ တကယ့္ကုိ ဂ်ိဳေထာင္တဲ့ ႏြားမကြ အဲဒီႏြားမၾကီးေကာ ခုထိရွိေသးသလားမသိဘူး မွတ္မွတ္ရရ ဒို႕ေတြႏြားေက်ာင္းခဲ့တဲ့ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး တခါေတာ့အတိုင္ခံလိုက္ရတယ္ေနာ္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက အခင္း၀င္တာ ငါ့ႏြားမပါဘူးကြ ေမာင္ေခ်ာကေလွ်ာက္ေျပာလိုကငါပါ ခံလုိက္ရတာ အ ဲဒီတုန္းက ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္ ဦးဆယ္ညြန္႕တို႕က ဒုိ႕ကုိသက္ညွာလို႕ ဒုိ႕မိဘေတြေတာင္းပန္တာနဲ႕ ေက်ေအးေပးလိုက္တာ ဒါနဲ႕”ဘ ေလး ေအးေမာင္”ၾကီးေကာ ေနေကာင္းရဲ႕လားကြ သူလည္းပဲဒုိ႕အေပၚ ေက်းဇူးရွိတယ္ေနာ္ သူ႕အခင္းထဲဆို ဒုိ႕ႏြားေတြ ခဏခဏ၀င္တာဘဲ ဒါေပမယ့္ တိုင္လားေတာလားမလုပ္ပဲ ဒုိ႕ကုိရိုက္ဆံုးမတာ ေငါက္တာေလာက္နဲ႕ပဲျပီးခဲ့တာမဟုတ္လား ဒါ့ျပင္ ကုိယ္တို႕တေတြကုိ သူ႕တူသားေနာင္မယ္ေတြလုိ ဆံုးမေပးရွာတယ္ေလကြာ။
သူငယ္ခ်င္းေရ ႏြားေက်ာင္းရင္း ကုိယ္တို႕တေတြလုပ္ခဲ့ၾကတာေတြကုိျပန္ေျပာျပရရင္ ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူးကြာ ဒီေတာ့ ႏြားေက်ာင္းရင္းၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရတဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေလးေတြကုိလည္း ကုိယ့္မ်က္စိထဲမွာျမင္ေယာင္ဆီပါလို႕ ရြာမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသုိ႕ သတိရတမ္းတလွ်က္…..။
သူငယ္ခ်င္းေရ…မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြက်တဲ့ လမိုက္ညမ်ားမွာ ငွက္ေကာင္ရိုက္ခဲ့ၾကရတာကုိလည္း မွတ္မိဦးမွာေပါ့။ ကုိယ္တို႕ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ သူမ်ားေတြေလာက္မရခဲ့ၾကပါဘူး။ အကုသုိလ္အက်ိဳးေပးနည္းတယ္ထင္ပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ရွိတယ္ကြ ငါေျပာျပရဦးမယ္ ဒုိ႕ဆရာ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ကြာ ငါ့ဆရာ ကုိေက်ာင္ျမင့္က ေျခာက္ဘို႕ ဘကၱရီအိုးေလး တစ္ဖက္ကဆြဲ ဓါတ္မီးေလးတ၀င္း၀င္းနဲ႕ ငွက္ရိုက္တုတ္ကေလးတဆ ဆနဲ႕ေပါ့ ေရွ႕မွာ ငံုးေၾကာင္ၾကီးႏွစ္ေကာင္ ၀တ္ေနတာ ေနာက္ကေနတဲ့ ငါေတာင္ျမင္ေနရတယ္ဆိုေတာ့ ငါ့မွာ အိပ္ကေလးထဲ ေကာက္ထည့္ရေအာင္ ဟန္ျပင္ေနရတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေရ ငါ့ဆရာ ဘုလုပ္တယ္ထင္တုန္း တုတ္ေလးနဲ႕တို႕ၾကည့္သတဲ့ဗ်ာ ေၾသာ္…ငါ့ဆရာ ငံုးမို႕ မရိုက္တာေနမွာပါဆိုျပီး ငါ့မွာျငိမ္ေနရတာေပါ့ ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ဖုန္း ဆို အားရပါးရရိုက္ပါေလေရာ့ ငါ့မွာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတာေပါ့ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ၊ ငါ့ဆရာ ကုိေက်ာ္ျမင့္ အားပါးတရရိုက္ထည့္လိုက္တာ ထန္းသီးမႈတ္ခြံၾကီးျဖစ္ေနလို႕ကြ ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အေမ့ကုိေျပာျပေတာ့ ရယ္လိုက္ေလကြာ အေမကေျပာေသးတယ္” မင္းဆရာ အမူးမေျပေသးလို႕ေနမွာေပါ့” တဲ့ တကယ္ေတာ့ ငါ့ဆရာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မေသာက္တက္ေသးဘူးကြ ခုမွဘယ္ႏွယ့္”ဇိုး”သမားျဖစ္သြားမွန္းမသိပါဘူးကြာ ။
သူငယ္ခ်င္းေရ….ဒုိ႕ေတြ ယမားေခ်ာင္းထဲမွာ ေရႊက်င္ခဲ့တာေလးေတြကုိလည္း သတိရေသးတယ္ကြာ အဲဒီအထဲကမွ အမ ွတ္တရရွိတာေလး ေျပာျပရဦးမယ္ တစ္ေန႕သားဟာ ငါရယ္ သစ္လြင္နဲက ေက်ာ္တင္ရယ္ေပါ့ အဲဒီတုန္းက ဒုိ႕ဆရာ ကုိျမင့္ေမာင္ရယ္ေပါ့ ဒုိ႕သံုးေယာက္ကုိ ဇီးပဏီ လူလမ္းကူးေအာက္နားက ခုနစ္ဆန္ ရွစ္ဆန္(ေရႊပြင့္)ပါတဲ့ ေနရာေလးမွာ မင္းတို႕ေလာင္းႏွင့္ၾက လို႕ေျပာျပီး အင္၀ိုင္းေလးလြယ္ ေဂၚေလးထမ္း ေဆးလိပ္တိုေလးနားၾကားညွပ္ျပီး ေအာက္ထဲဆင္းသြားလိုက္တာ ေပၚကို မလာေတာ့ ငါတုိ႕သံုးေယာက္သားမွာ ”တာ”ကလည္း မလွေတာ့ ေမွ်ာ္ရင္းေမွ်ာ္ရင္း ေပေတေလာင္းေနလိုက္ၾကရတာ ေနာက္ေတာ့ မထူးပါဘူးကြာဆိုျပီး ေရြေၾကာ နက္သမီး အေမေစာ မၾကိဳက္ဘူးဆုိတာေတြလည္း ေျပာလို႕ေျပာ အို…အဲဒီေန႕ကေတာ့ မယုက္သုတ္ခနဲ႕ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာျပစ္ လုိက္ၾကတာ စံုလို႕စိလို႕ကြာ ေနေလးကလည္း အတန္ျမင့္လာ ဗိုက္ကေလးေတြလည္းဆာလာေတာ့ ဆရာသမားျပန္အလာကုိေစာင့္မေနၾကပဲ ကုိယ့္ဖာသာကုိျဖဳတ္ သိမ္းလာခဲ့ၾကတာ ဦးဗိုလ္ျမင့္ အိမ္ ေရႊသြားေရာင္းေတာ့ ခါတိုင္းလို ေရႊပုလင္းမျမင္ေတာ့ စိန္ဗိုလ္ က ေမးတာေပါ့ ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေက်ာ္တင္က စပ္ျဖီးျဖီးမ်က္ႏွာနဲ႕ လက္သည္းၾကား ေရႊဥကုိ ထုက္ျပေတာ့ စိန္ဗိုလ္ေရာ ငါတို႕ပါ ၀ုိင္းရယ္လုိက္ၾကရတာ အဲဒီေန႕က မမွတ္မိေတာ့ဘူးကြ ငါးက်ပ္စီလား ခုႏွစ္က်ပ္ခြဲစီလားမိသးဘူး ရတယ္ထင္ပါရဲ႕…။
သူငယ္ခ်င္းေရ ရြာတကာက အလွဴေတြမွာ မ႑ပ္စမ္းခဲ့ႀကရတာေတြေကာမွက္မိေသးရဲ႕လ္ား အဲဒီ အထဲေတြမွာ ဇီးပဏီရြာက အလွဴေတြ မ႑ပ္စမ္းခဲ့ႀကရတာေတြကေတာ့ သတိအရ အမွတ္မိဆံုးၿဖစ္မွာေပါ့ ဘာေႀကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဇီးပဏီရြာက အလွဴေတြမွာ အလွဴထမင္းသြားစားတိုင္း အၿပန္ေရာက္ရင္ ေလးဂြတစ္စင္းနဲ႕ ဇီပဏီရြာက လူငယ္တစ္စုနဲ႕ စစ္ခင္းခဲ့ႀကရတယ္ေလ…
ဘုရားပြဲရက္ေတြမွာေတာ့ ဇီးပဏီေက်ာင္းကို ဆြမ္းသြားေလာင္းႀကေပမယ့္ တို႕ ကေလးေတြရန္မၿဖစ္ႀကဘူးေနာ္ အဲဒီတုန္းက ေၿဗာက္လိပ္ေလးေတြ ဆယ္လိပ္ပါတဲ့ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို တစ္က်ပ္ေလာက္ရွိတယ္ ထင္တယ္ တို႕ရြာသားေတြက အဲဒီေၿဗာက္လိပ္ကို မေဖာက္ႀကဘူး ေစ်းႀကီးတယ္ေလ ။သစ္သားမီးၿခစ္ဆံပံုးေတြ၀ယ္ မီးၿခစ္ဆံေဂါင္း(ယမ္း)ေတြကို ေၿခြ(ေဆာက္)အိုးထဲထည့္ ေဆာက္တံကို အေပၚက တင္ၿပီး လက္ရိုက္တုတ္နဲ႕ ရိုက္ၿပီး ေဖာက္လိုက္ႀကတာ တို႕ရြာသားေတြရဲ႕ ေၿဗာက္က အသံ အက်ယ္ဆံုးထင္တာဘဲ။ သူငယ္ခ်င္းေရ တို႕ေတြ ပိုက္ဆံစုၿပီး အသံခ်ဲ႕စက္ ငွါးခဲ့ႀကတာကို လည္းမေမ႕နိုင္ဘူးကြ တစ္ခါက “ဦးကံထြန္း“ စက္ကိုေပ်ာ္ပြဲ အၿဖစ္ သြားငွါးေတာ့ စက္သယ္စရာ ႏြားလွည္းအဆင္မေၿပလို႕ဆိုၿပီး တို႕ေတြ ဘယ္ထရီးအိုးေတြကို ဆိုင္းထမ္း ထဲထည့္ စက္ပံဳးႀကီးကိုေတာ့ ဟန္စိန္ ကေခါင္းေပၚရြက္ခ်လာခဲ့တာေလ တို႕ေတြ သီခ်င္းဆိုႀကမယ္ဆိုေတာ့ အလိုလိုေနရင္းသာ သီခ်င္းေတြ ရလိုက္ႀကတာ တကယ့္တကယ္ ဆိုေတာ့ေဟ့ ဆိုေတာ့ ဟုက္တိ ပတ္တိ ဆိုနိုင္ ဆိုတက္ႀကတာ သိပ္မရွိခဲ့ဘူးရယ္ ။ ေဇာ္၀င္း ဆို ဘေလးဦးထြန္းရီ အိမ္ေရွ႕သလင္းၿပင္ကုိတုပ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဟိုၿခစ္ ဒီၿခစ္ လုပ္ေနတာ ေဇာ္၀င္း မင္းဘာလုပ္ေနတာလည္းလို႕ေမးေတာ့ ဆိုဖို႕ရာ သီခ်င္းစဥ္းစားေနတာတဲ့ေလ…။
သူငယ္ခ်င္းေရ ဘ၀အတြက္ ညထြက္ခဲ့ႀကရတာေတြကိုေတာ့ ၿပန္မေၿပာၿပပါရေစနဲ႕ ေတာ့ ဒီစာေတြကိုဖက္ရႈ္း အဲဒီအေႀကာင္းေတြပါ မင္းတို႕လည္း သတိရႀကမွာပါ ….။သူငယ္ခ်င္းေရ အာ၀ါေဒး ဆိုတာနဲ႕ ဒို႕ေတြ ငယ္ငယ္က ပြဲႀကည့္ခဲ့ရတာေတြ ဂ်င္ ထိုးခဲ့တာေတြ ဖဲရိုက္ခဲ့ႀကတာေတြ ဂလံုးဂလံုးဆိုတဲ့ ေၿခာက္ေကာင္ထိုးခဲ့ႀကတာေတြ ကို မွက္မိႀကေရာ့ေပါ့ အေလာင္းကစားနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဒီေနရာမွာ ေတာ့
“သစ္လြင္“ တို႕က ေတာ့နံပါတ္တစ္ပဲကြ ေလးေကာင္ဂ်င္ထိုးရတာ ၀ါသနာပါသလို ဖဲရိုက္ရာမွာလည္း သစ္လြင္တို႕က အဲဒီကတည္းက က်င္လည္ၿပီးသား ေဟ (ေၿခာက္ေကာင္) ဂလံုး ဂလံုး က်ၿပန္ေတာ့လည္း ခ်လိုက္ၿပန္ေရာ ၿမင္ေယာင္မိေသးတယ္ တေန႕မွာ သစ္လြင္ရယ္ေလ သိတယ္မို႕လား ကြမ္းယာတို႕ ေဆးလိပ္တို႕ဆိုတာကို ဖဲဒိုင္တို႕ ဂ်င္ဒိုင္တို႕က ထိုးသားေတြကို အလွ်ံပယ္ေကၽြးေန တိုက္ေနတာဆိုေတာ့ သစ္လြင္ဆိုတာ ေၿခာက္ေကာင္ခံုေရွ႕တည့္တည့္မွာ တင္ပလႅင္ေခြႀကီးထိုင္ ။ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ေလးေၿပာင္းၿပန္ေဆာင္း ၊ ပိုက္ဆံေလး ကားစပယ္ယာကိုင္သလို လက္ႀကားညွပ္ ကြမ္းေလးတၿမဳပ္ၿမဳပ္ ေဆးလိပ္ကေလးတဖြါဖြါနဲ႕ ဒီဒိုင္မွာ အခ်ိန္နည္းနည္းႀကာလာတာနဲ႕ ပါလာတဲ့ပိုက္ဆံေၿပာင္သြားရင္ က်ဳပ္ေၿပာင္ၿပီဆိုၿပီး ဒိုင္ဆီက မုန္႕ဖိုးၿပန္ေတာင္း ေနာက္ တစ္ဒိုင္ေၿပာင္းၿပီး (ေစာေစာက)အရင္ဒိုင္ဆီက ရခဲ့တဲ့မုန္႕ဖိုးေလးနဲ႕ ထပ္ၿပီးကံစမ္းနဲ႕ အလုပ္ကုိၿဖစ္လို႕ သစ္လြင္ကေတာ့ အဲဒီကတည္းက လိုင္းစံုခဲ့တယ္မွတ္တာပဲကြာ ခုေတာ့ၿဖင့္ ဒီေကာင္ႀကီး အိမ္ေထာင္က် သားသမီးေတြ ရေနၿပီဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အဲဒီဘက္ သိပ္မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႕ေတာ့ထင္ပါရဲ႕….။
သူငယ္ခ်င္းေရ “စာဂ်စ္ေကာင္“ ငွက္ ေထာင္ခဲ့ရတာေတြကို သတိရမိသလို “ပ်ား“ရွာခဲ့ႀကရတာေတြကိုလည္း သတိရမိေသးပါရဲ႕ ေတာထဲေတာင္ထဲ ေၿခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္သြားရေပမယ့္ ငါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္ကြာ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ထန္းေရခ်ိဳတို႕ ထန္းလွ်က္တို႕ကို အ၀အၿပဲ ေသာက္ရ စားရလို႕ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ …။
သူငယ္ခ်င္းေရ….“လိပ္“ ေစ်းေတြ ေကာင္းစဥ္အခါတုန္းက “ေၿပာင္းၿပာ၊လက္လႈတ္“ ပုလဲၿမိဳ႕နယ္ဘက္မွာ လိပ္ေတြေပါတယ္ဆိုလို႕ လိပ္တိုက္ (ဖမ္း)သြားခဲ့ႀကတာ လိပ္မရတဲ့အၿပင္ ၊ အၿပန္ခရီးလမ္းမွာ (သစ္)ကားႀကီးတစ္စီးႀကံဳလို႕ စီးလိုက္လာခဲ့ႀကရတာ ပါသမွ်ပိုက္ဆံေလးေတြေတာင္ေၿပာင္ခဲ့ႀကရတယ္ေနာ္ ။
သူငယ္ခ်င္းေရ …မင္းတို႕ ငါတို႕ ၿဖတ္သန္းခဲ့ႀကရတဲ ငယ္ဘ၀ေတြကဟာ မေကာင္းခဲ့ႀကပါဘူး…ကုိယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းသလိုၿဖစ္တဲ့ ၊ ကိုယ့္တို႕ မေကာင္းခဲ့ႀကတဲ့ ဒီအေႀကာင္းေတြ ကိုယ္ဘာေႀကာင့္ ေရးလိုက္ရသလဲဆိုတာ ဒီအခ်ိန္မွာ မင္းတို႕လည္းစဥ္းစားမိႀကမယ္ထင္ပါရဲ႕ မင္းတို႕ ငါတို႕ ငယ္ဘ၀ေတြ မေကာင္းခဲ့ႀကရတာဟာ မရွိဆင္းရဲမႈခ်ည္း သက္သက္ေႀကာင့္ေတာ့ မဟုက္ဘူး သူငယ္ခ်င္းေရ…။ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အမွားနဲ႕ အမွန္မေကာင္းမႈနဲ႕ ေကာင္မႈ တရားနဲ႕ မတရား ဆိုတဲ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ႏွစ္ခုကို မွန္ကန္ရာကို ေရြးၿခယ္ၿပီး မသံုးသပ္ မက်င့္ေဆာင္ မလိုက္နာနိုင္ခဲ့ႀကလို႕ပဲ သူငယ္ခ်င္း…။ အဲဒီလို မွန္ကန္မႈကိုေရြးၿခယ္ၿပီး လုပ္ကိုင္နိုင္ဖို႕ အတြက္က စာေပတက္ဖို႕ အဓိကလိုအပ္ခ်က္တစ္ခုၿဖစ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း ခုဆို မင္းတို႕ တစ္ေတြလည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်လို႕ သားေတြ သမီးေတြရေနၿပီဆိုေတာ့ တို႕ ေက်းရြာအတြက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးေတြၿဖစ္တဲ့ မင္းတို႕ရဲ႕ သားငယ္ သမီးငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ ဘ၀လွပေအာင္ စာသင္ေပးႀကပါလို႕။ ဆိုးရြားလွတဲ့ မင္းတို႕ ငါတို႕ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ေတြကိုနမူနာၿပၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကို ဆံုးမေပးႀကပါ ငါတို႕ရြာရဲ႕ အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ေလးေတြကို ငါတို႕လို လူ၀င္မဆန္႕တဲ႕သူေတြ မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူး ငါတို႕လို လူမိုက္ေတြ မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူး ငါတို႕လို လူႏုံ လူအ ေတြ မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူး ဒါေႀကာင့္မို႕ သူငယ္ခ်င္းေရ…။ငါတို႕ရြာက မင္းတို႕ရဲ႕သားေတြ သမီးေတြကို လူ၀င္ဆန္႕တဲ့သူေတြၿဖစ္ေအာင္ လူလိမၼာေလးေတြၿဖစ္ေအာင္ ထက္ၿမတ္တဲ့ လူခၽြန္လူေကာင္းေလးေတြၿဖစ္ေအာင္ စာသင္ေပးႀကပါလို႕ ေတာင္းဆိုရင္း သူငယ္ခ်င္းထံ ေပးစာကို ဒီေနရာမွာ ခဏ နားပါရေစ သူငယ္ခ်င္းေရ………….
ေရးသားစီကံုးသူ ။ ။ ကိုေဇာ္လြင္ (R.B.B) မႏၱေလး……။

ရင္တြင္းဆႏၵ

က်ေနာ့္ရြာက “သေၿပပင္“။ သေၿပပင္ရြာဆိုတာ မေကြးတိုင္း ၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ ေၿမာက္ဖ်ားက ဘန္႕ဘိုးအုပ္စု အတြင္းက ရြာေလးတစ္ရြာပါ ။ ရြာကေလးဆိုမွ တကယ့္ကို ရြာငယ္ကေလးပါ က်ေနာ့္တို႕ သေၿပပင္ရြာကေလးရဲ႕ ေလးမ်က္ႏွာေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ရြာႀကီးေတြ ခ်ည္းပါပဲ အဲဒီရြာႀကီးေတြထဲက က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ အေရွ႕ေၿမာက္ဘက္၊ ဓါးလြယ္ခုတ္အေနအထားမွာရွိတဲ့ “ဇီးပဏီ“ဆိုတဲ့ ရြာမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းသင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္ လူပ်ိဳေပါက္စန အရြယ္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ့ ရြာကို ခဏခဏ သြားလည္ၿဖစ္သလို မႀကာခဏဆိုသလို လာလည္ေလ႕ရွိႀကပါတယ္ အဲသလို သူတို႕တစ္ေတြ က်ေနာ္တို႕အိမ္ကိုလာလည္တဲ့အခါတိုင္း ၊ၾကာၾကာထိုင္ျပီးစကားေျပာတယ္ဆိုတာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အိမ္မွာကလူၾကီးမိဘ ညီကုိ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မွာစိုးတာရယ္ လူငယ္ေတြဆိုေတာ့လူၾကီးေတြၾကားမွာ စကားေတြေျပာမွား ဆိုမွားျဖစ္မွာစိုးတာရယ္ ေၾကာင့္ပါ ။ဒါေၾကာင့္မို႕လူငယ္ကာလသား လူပ်ိဳေပါက္စနေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္နိုင္ပါးနိုင္မယ့္ ထန္းေတာမွာပဲ ထန္းေရေသာက္ရင္းအခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကတာမ်ားပါတယ္။
က်ေနာ္ သူတို႕ရြာကုိ သြားလည္တဲ့အခါမွာလည္း ထို႕အတူပါပဲ အိမ္မွာၾကာၾကာမထိုင္ျဖစ္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြစု ထန္းရည္ဆိုင္မွာထိုင္ သူ႕ဆီေရာက္ေသာက္ ကုိယ့္ဆီလာေသာက္ ဒီလိုနဲ႕ ထန္းေရသမားေလးေတြျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ထန္းေရကုိ စြဲလန္းျပီး အၾကိဳက္ၾကီးၾကိဳက္လို႕ ေသာက္ေနၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာ လူပုိတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနတဲ႕ ငယ္ရြယ္သူေတြဆိုေတာ့ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ခင္မင္လို႕ တမင္တကာဆံုျဖစ္ၾကတာပါ တျခားဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွေတာ့မရွိပါဘူး၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသလုိ ေသာက္လို႕မူးတဲ့အခါတိုင္းလည္း ပတ္၀င္းက်င္ကုိ အေနွာက္ယွက္ျဖစ္ေစမဲ့ အျပဳမူမ်ိဳးေတြကုိလည္း၊ မျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ အရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူပ်ိဳေပါက္စ အခ်ိန္အရြယ္က အေၾကာင္းေတြရယ္ပါ။
အခုေတာ့ျဖင့္“တံြေတးသိန္းတန္”ရဲ႕ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခုဆိုတ့ဲ သီခ်င္းေလးထဲက ”တ၀မ္းတခါးအတြက္မို႕ …တလမ္းဆီသြားခဲ့ၾကေပ…ေဟ့.. သူငယ္ခ်င္းေရ….”ဆိုသလိုပါပဲ။ အသက္ေတြၾကီးလာၾကျပီ ေလာကအလယ္မွာ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္ ကိုယ္ကုိတုိင္ ဖန္တီးျပီး တည္ေဆာက္ ရေတာ့မဲ့အရြယ္မွာေတာ့ ငယ္ငယ္က ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ငယ္သူခ်င္းေတြနဲ႕ ေ၀းကြာခဲ့ၾကရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါျပီ ခုဆိုက်ေနာ္က မႏၱေလးျမိဳ႕မွာ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အျခားေသာေနရာ ေဒသေတြမွာ ေရာက္ကုန္ၾကပါတယ္ ဘ၀ေပးအေျခေနေတြေၾကာင့္ တရပ္တေက်းမွာ ေ၀းကြာေနခဲ့ရေပမဲ့ ငယ္ကေပါင္းခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ မေမ့နိုင္ပါဘူး။ လူခ်င္းမေတြ႕ၾကရေပမဲ့ ကုိယ့္အရပ္ကလာတဲ့လူတိုင္းကုိ ရြာက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကုိေမးျဖစ္ပါတယ္ ”၀င္းေဇာ္”ဆိုတာ ဇီးပဏီရြာက က်ေနာ္ခင္မင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တေယာက္ပါ၀င္ပါ ဒီေကာင္ၾကီးနဲ႕ကေတာ့ မၾကာ မၾကာ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ပါတယ္ အရင္ကေတာ့ သူလည္းဘဲ မႏၱေလးမွာပါ ခုေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေျမာင္ျမိဳ႕ စက္မႈလယ္ယာဦးစီးဌာန မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတာဆိုေတာ့ မႏၱေလးျမိဳ႕မွာ ေနတုန္းကလိုေတာ့ ခဏခဏ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး တစ္ႏွစ္တေခါက္ ရြာကုိအလည္ျပန္တဲ့ အခါတိုင္းမွာ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတာ့ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္ရြာေရာက္အခါမွာ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ”အထမ္း”ထြက္ေနတာနဲ႕ဆံုလို႕ပါ အထမ္း ထြက္တယ္ဆိုတာ အလုပ္သြားတာကုိေျပာတာပါ သူတုိ႕အလုပ္က ဒီလိုဗ် မံုရြာျမိဳ႕ကုိ တက္ျပီး ၀န္ေပါ့တဲ့ ဒန္အိုး ဒန္ခြက္တုိ႕ ၾကာရွည္အထားခံတဲ့ မုန္႕ေျခာက္တို႕ကို၀ယ္ အဲဒါေတြကုိသယ္ျပီး ေ၀းသီေခါင္ဖားတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသေတြကုိသြားျပီး ေဒသထြက္ကုန္ပစၥည္း မ်ားနဲ႕ အလဲ အထပ္လည္းလုပ္တယ္ ကုိယ့္ကုန္ပစၥည္း သက္သက္ကုိလည္းေရာင္း ေငြလက္ငင္းနဲ႕လည္းေရာင္းေတာ့ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ ဒီ အထမ္း လုပ္ငန္းဟာ ငယ္ပယ္ေဒသ အႏွ႕ံေရာက္ရျပီး လူမ်ိဳးေပါင္းစံုႏွင့္ ဆက္ဆံ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားလုပ္ရတာျဖစ္ေတာ့ ေဒသႏၱရ ဗဟုသူတလည္းရသလို လူမႈဆက္ဆံေရးမွာလည္း အသိ အျမင္ အေတြး အေခၚေတြ တိုးတက္က်ယ္ျပန္႕လာၾကပါတယ္ ေနာက္ျပီး ဒီလုပ္ငန္းဟာ သူတို႕အတြက္ ကိုယ္ပုိင္လုပ္ငန္းတစ္ခုလည္းျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႕ၾကိဳးစားသေလာက္ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကရ ေနေလေတာ့ အလုပ္ကုိေတာ္ေတာ္ပဲ ၾကိဳးစားလုပ္ကုိၾကပါတယ္ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ”ႏုိင္လင္း“၊ ”မင္းလြင္”၊သစ္လြင္” တို႕ သံုးေယာက္ရဲ႕ အေျခေနကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ စိတ္မေကာင္းစရာဆိုတာ အျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာစိတ္ကူးမွမရွိဘဲနဲ႕ အေပ်ာ္အပ်က္အေနနဲ႕ေသာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ထန္းေရ ဒီထန္းေရ အရက္ဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္လြတ္လပ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက လူငယ္သဘာ၀ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ ေသာက္ခဲ့စဥ္ကဆိုးက်ိဳး ေတြကုိ ထည့္တြက္မစဥ္းစားနုိင္ခဲ့ေပမယ့္ အသက္အရြယ္ၾကီးျပင္းလာျပီး ခုလိုကိုယ့္ဘ၀ကုိယ္လမ္းကုိေလွ်ာက္ ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕ တာ၀န္ေတြကုိ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္ထမး္ရြက္ရေတာ့မယ့္အရြယ္မွာေတာ့ ဒီထန္းရည္အရက္ဆိုတဲ့ အရာေတြနဲ႕ မေပ်ာ္သင့္ မေသာက္သင့္ေတာ့ပါဘူး။ ေစာနက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ရ႕ဲ စိတ္မေကာင္းစရာဆိုတာဟာ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဟာ ထန္းရည္အရက္ကုိ အျမဲလုိလုိ (ေန႕တိုင္း)ေသာက္ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းၾကားသိခဲ့ရလို႕ပါ တခု ေတာ္ေသားတာက အဲဒီသူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လံုးဟာ အရက္ရဲ႕ေက်းကြ်န္ေတြျဖစ္ေနတဲ့အထိေတာ့ မေရာက္ေသး မျဖစ္ေသးပါဘူး ဒီေတာ့ သူတို႕တေတြဟာျပဳျပင္လုိ႕ရနုိင္ပါေသးတယ္၊ ဒီေနရာမွာ အရက္ရဲ႕ဆိုးက်ိဳးေတြကုိ က်ေနာ္မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕တေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမကုိ ခံယူေနၾကတဲ့ ဗုဒဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆိုေတာ့က အရက္ရဲ႕ဆိုးျပစ္ေတြကုိ လူတိုင္းလုိလိုသိထားျပီးျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးဆက္သက္လူငယ္ေလးေတြကုိေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ငယ္ငယ္ကလို မေသာက္ၾကေစခ်င္ပါဘူး အေပါင္းသင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို ထန္းရည္အရက္နဲ႕ ဧည့္ခံလည္းဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက လက္ခံမွာပါ အေပါင္းသင္းေတြနဲ႕ ၀ိုင္းဖြဲ႕ျပီး ထန္းရည္ အရက္ေသာက္ေနမဲ့အစား ဂီတအေၾကာင္း စာေပအေၾကာင္း တျခားကုိယ္၀ါသနာပါတဲ့ အႏုပညာအေၾကာင္း ဘာသာေရး လူမ်ိဳးေရး အသိပညာ စတဲ့ ဥာဏ္ပညာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ ၀ုိင္းဖြဲ႕ျပီး အသိခ်င္းဖလွယ္ ေဆြးေႏြးၾကမယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း အသိျမင္ အေတြးေခၚေတြလည္း ပုိတိုးလာလို႕ အားလံုးလိုလို အက်ိဳးရွိရွိနဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးသြားနုိင္ပါတယ္ လမ္းမွန္ကုိေရြးခ်ယ္နိုင္ဖို႕ လူငယ္ေတြဘ၀မွာ အင္မတန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ လူေတြကုိ ဖ်က္ဆီးမဲ့ အက်ိဳးယုတ္ေစမယ့္ ေသရည္ေသရက္(ထန္းရည္)ကုိ အက်င့္လုပ္ျပီး လူငယ္ေလးေတြ မစမ္းသပ္၊ မေသာက္သံုးၾကပါနဲ႕လုိ႕ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္ လူငယ္ေတြဟာ အနာဂတ္အတြက္အေရးၾကီး အေရးပါမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေလးေတြျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္ ဒီလိုျဖစ္ဖို႕ရာအတြက္ အက်င့္စရိုက္ေကာင္းေတြ ကိန္းေအာင္းေနဖုိ႕ အမွားအမွန္ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားနုိင္တဲ့ အသိအျမင္ အေတြးအေခၚေတြရွိေနဖို႕ စတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြနဲ႕ျပည့္စံုဖို႕အတြက္ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက အသိပညာ အတက္ပညာတို႕ကုိ ဆည္းပူးရင္း စာရိတၱေကာင္းမြန္ေအာင္ က်င့္ၾကံေနထိုင္သြားနုိင္ဖုိ႕လိုပါတယ္ လူငယ္တိုင္းဟာ စာရိတၱရဲ႕ တန္ဖိုးကုိ သိျမင္ျပီး စာရိတၱကုိ တန္ဖိုးထား ျမတ္နိုးကာ စာရိတၱေကာင္းျခင္းဂုဏ္နဲ႕ျပည့္စုံေအာင္ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနထိုင္သြားၾကရပါလိမ့္္မယ္ ဒီလိုအသိတရားေတြ ရနိုင္ဖို႕ ရွိနုိင္ဖို႕ အတြက္ဆိုတာလည္း လူၾကီးသူမ ဆရာသမားေကာင္းတို႕ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတို႕ရဲ႕ ဆံုးမသြန္သင္ညြန္ၾကားမွဳေတြကုိ ယုိက်ိဳးစြာနာခံလုိက္နာဖို႕နဲ႕ ျမတ္ဗုဒၵရဲ႕ တရားေတာ္ကုိ နာယူက်င့္ၾကံမႈတို႕ကုိလည္း ျပဳလုပ္ၾကဖို႕လိုပါတယ္ ဒါ့ျပင္ အေထြေထြဗဟုသုတေတြ ရရွိဖို႕ကုိလည္း စာအုပ္စာေပေတြကုိလည္း ဖက္ရွဳ႕ေလ့လာဖို႕လည္းလုိပါလိမ့္မယ္ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ အင္မတန္ရခဲလွပါတယ္ ဒီလိုရခဲလွတဲ့လူ႕ဘ၀မွာ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြကုိ လက္ကုိင္ထားျပီး မိသားတစ္စုအတြက္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကုိယ္ေနထိုင္ရာ ကုိယ့္ရပ္ရြာ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကုိယ့္နုိင္ငံအတြက္ အားကုိးအားထားျပဳနုိင္မယ့္ လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္လာေအာင္ၾကိဳးစားၾကပါ။
အနည္းဆံုး မိသားစုအတြက္ ကုိယ့္ရပ္ရြာအတြက္ ကုိယ့္နိုင္ငံအတြက္ေကာင္းက်ိဳးေတြ မေဆာင္ရြက္ေပးနုိင္ရင္ေတာင္မွ အက်ိဳးယုတ္ေစမယ့္ စိတ္ထားေတြ မေမြးဖြါးမိၾကပါေစနဲ႕လုိ႕ ဆႏၵျပဳရင္း…။
သေျပပင္ေက်းရြာမွ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ား မိသားစုအတြက္ ေက်းရြာအတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အားကုိးအားထားျပဳေလာက္တဲ့ လူေတာ္ လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္နုိင္ၾကပါေစ…..။
ေရးသားစီကံုးသူ ။ ။ ကိုေဇာ္လြင္ (R.B.B) မႏၱေလး……။

ေမွ်ာ္ရပါေႀကာင္း ေမေမ ယမားေခ်ာင္း

နိုင္ငံေတာ္ အစိုးရမွ အမ်ားၿပည္သူ အက်ိဳးမ်ားရန္ဆိုေသာရည္ရြယ္ ခ်က္ၿဖင့္ က်ေနာ္တို႕ ၿမန္မာနိုင္ငံတြင္ တည္ရွိေနေသာ ၿမစ္ေတြထဲက ဧရာ၀တီ ဆိုေသာ ၿမစ္ႀကီး ကို အထက္ၿမစ္ဆံုကေန တရုတ္နိုင္ငံမွ ေရာကာ တာ ၿပဳလုပ္ရန္ဆိုေသာ စီမံကိန္းႀကီး အေကာင္ထည္မေပၚပဲ စီမံကိန္းႀကီး ဖ်က္သိမ္းသြားပါၿပီ။ “၀မ္းသာစရာေပါ့“ ဒါဟာ အက်ိဳးတရားထက္ အဆိုးတရား ၿဖစ္မယ့္ ဆံုးရံႈးမႈေတြပိုမ်ားလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ၿမန္မာနိုင္ငံမွ အသိပညာ အတက္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ရရွိမႈေႀကာင့္လို႕ပဲ ထင္ပါတယ္။ ခုလိုမ်ိဳး အဖက္ဖက္မွ ပညာရွင္မ်ားရဲ႕ အက်ိဳးတရားေတြဟာ သူတို႕ေၿပာသလို က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံအတြက္ အသက္ေသြးေႀကာသဖြယ္ တန္ဖိုးရွိလွတယ္ဆိုတာ ကို ပုိၿပီး ထင္သာၿမင္သာရွိလာပါေတာ့တယ္ စာေပ ဂီတ အနုပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ဧရာ၀တီ ၿမစ္ႀကီးကို ကဗ်ာ ဖြဲ႕ စာေတြႏြဲ႕ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး တင္စားထားတာေတြကိုေတာ့ သိခဲ့ ႀကားခဲ့ဖူးတာ ႀကာခဲ့ပါၿပီ ။
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ေၿပာလိုတာက က်ေနာ္တို႕ ရြာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရြာရဲ႕ ေၿမာက္ဘက္မွာ ကပ္လွ်က္ ရွိတဲ့ ယမားေခ်ာင္းကေလး အေႀကာင္းရယ္ပါ။ ဒီေခ်ာင္းကေလးမွာ ယမားေခ်ာင္း ဆိုတာကလြဲလို႕
အၿခား အမည္နာမ မရွိခဲ့ေသးပါဘူး က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေက်းရြာသူ ေက်းရြာသားမ်ားရဲ႕ ကိုယ္စား အဲဒီယမားေခ်ာင္းကေလးကို အမည္ ေပးလိုက္ၿပီ…“ေခ်ာင္းေမေမ“ လို႕…..။ဒီေခ်ာင္းေလး စီးဆင္းလာရာတစ္ေလွ်ာက္က ေဘးပတ္ပန္းက်င္ ေက်းရြာေတြကိုေတာ့ ဘယ္လို အက်ိဳးတရားေတြ ၊ အဆိုးတရားေတြ ရွိေနမယ္ ရွိခဲ့မယ္ ဆိုတာကို မသိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္ ဆိုတဲ့ ရြာကေလး အတြင္းက ရြာသူ ရြာသားမ်ား အတြက္ကေတာ့ၿဖင့္ ဒီေခ်ာင္းကေလးဟာ အင္မတန္ ေက်းဇူးတရားႀကီးမားခဲ့ပါတယ္ အဓိက ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္ တစ္ရြာလံုး ေရႊက်င္လုပ္ငန္းနဲ႕ပဲ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းႀကရတယ္ ။ေႏြအခါမွာဆို “ေဖာက္သာ“လိုက္ႀကတယ္ ၊ ေဖာက္သာ ဆိုတာလည္း ေရႊက်င္တာပါပဲ ေႏြအခါဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းၿပင္မွာေရစီးမရွိေတာ့သလို သဲၿပင္ရဲ႕ေအာက္ သံုးေလးေပေလာက္အထိမွာ ရွိေနတဲ့ ေရႊ ေႀကာ ေရႊရွိတက္တဲ့ သဲၿပင္ အထိေရာက္ေအာင္ အေပၚကသဲ ေတြကို “ေဂၚ”နဲ႕ ဖယ္ရွားၿပီး ေရႊပြင့္ကေလးမ်ားရွိတဲ့ သဲေတြကိုက်င္ယူရတဲ့ အတြက္ အဲဒီလို ေႏြရာသီမွာေတာ့ လူလည္းပိုပင္ပမ္းတယ္ သဲအပိုေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖယ္ရွားၿပီး မွ လုပ္ရတဲ့ အတြက္ အလုပ္လည္း သိပ္မတြင္က်ယ္လွဘူး သေဘာကေတာ့ ေႏြရာသီမွာ ေရႊက်င္ရတာ မိုးရာသီထက္စာရင္ လူပိုပင္ပမ္းတယ္ ေရႊလည္း အရနည္းတယ္ေပါ့ ။ မိုးရာသီမွာကေတာ့ ေခ်ာင္းၿပင္ႀကီးဟာ ေရေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေတာ့ ေရႊေနတက္တဲ့ေနရာေတြမွာ “သဲ“ အပိုေတြဟာ ဖံုးလႊမ္းမႈသိပ္မရွိလွဘူး ေခ်ာင္း အညွာမွာ (အထက္ပိုင္းမွာ)မိုးေတြညိႈ႕ေနရင္ က်ေနာ္တို႕ တစ္ေတြ သိပ္ေပ်ာ္တယ္ ။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ အထက္ေခ်ာင္းအညွာမွာ ( အထက္ပိုင္းမွာ ) မိုးေတြ အရမ္းရြာရင္ ေခ်ာင္းေရႀကီးတယ္ ေခ်ာင္းေရႀကီးေတာ့ ေခ်ာင္းေရစီးက တိုက္စားလာတဲ့ (ေရႊေတြကိုဖံုးေနတဲ့ ) ေၿမလႊာေတြ သဲေသာင္ေတြ မရွိရင္ ေရႊမႈံေတြေပၚလာတယ္ေပါ့ ေရြ႕လ်ားလာတဲ့ ေရႊေတြကို လုပ္သားမ်ား ၿဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႕ေတြ အတြက္ “ေရႊသာ“ (လုပ္ကြက္ ေနရာ )ရွာရတာလြယ္ကူသလို ေရစီးထဲမွာ လုပ္ရတဲ့ အတြက္ အလုပ္လည္း ပိုတြင္က်ယ္တယ္ ေရႊလည္းပိုရလာတယ္ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႕ ေရႊက်င္ရပံုေလးကို မသိေသးတဲ့ သူေတြကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဗဟုသုတ အၿဖစ္ အနည္းအက်ဥ္း ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။
ေရႊက်င္ရာမွာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေယာက္မွ အမ်ားဆံုးငါးေယာက္ေလာက္အထိ စုေပါင္းက်င္ႀကတယ္ ။ အဲသလို အစုအဖြဲတစ္ဖြဲကို “တစ္ဆိုင္း“လို႕လည္းေခၚေ၀ၚေလ႕ရွိႀကတယ္ ။တစ္ဖြဲ “တစ္ဆိုင္း“ မွာ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာ ဆိုတာ ကတစ္ေယာက္ ရွိရတယ္ သူကေတာ့ ေရႊတာ လုပ္ကြက္ ရွာတဲ့သူေပါ့ အဲဒီလိုေရႊ တာရွာရမွာ ယေန႕တစ္ေန႕စာ အၿပင္ ေနာက္တစ္ေန႕ အတြက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႕ အဖြဲ႕သားေတြ လုပ္ကြက္ကေလး နည္းနည္း က်န္ရစ္ရံုဆိုရပါၿပီ အဲဒီလုပ္ကြက္လက္စေလးကို လုပ္ေနတုန္းမွာ ဆရာၿဖစ္သူဟာ ဒီကေန႕ တစ္ရက္စာနဲ႕ ေနာက္တေန႕လုပ္လက္စေလးက်န္ရွိေနဖို႕ ေရႊတာ အစမ္း( လုပ္ကြက)္ အရွာထြက္ရၿပန္ပါတယ္ ။ ေရႊတာ စမ္းရာမွာ အင္၀ိုင္းတစ္ခ်ပ္နဲ႕ ေဂၚ တလတ္ကို အသံုးၿပဳရပါတယ္ ။ ေဂၚ ဆိုတာကို ၿမင္လြယ္ေအာင္ ေၿပာရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ စားအံုးဆီထည့္တဲ့ ပံုးကို အေပၚပိုင္း အပိတ္ကို တၿပင္လံုး ၿဖက္ပစ္လိုက္ ၿဖက္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေလးေထာင့္ခြက္ကို အဖံုး မပိတ္ပဲ ေထာင္ထားသလိုေလး ၿဖစ္ေနလိမ့္မယ္ အဲဒါကို အလယ္က ထပ္ၿခစ္ခြဲႀကည့္လိုက္ ၿခမ္းၿပီးသြားရင္ အဲဒီ အၿခမ္းႏွစ္ၿခမ္းကိုႀကည့္လိုက္ ႏွစ္ၿခမ္းလံုးမွာ တစ္ဖက္က ဖင္အပိတ္နဲ႕ တဖက္က အပိတ္မပါဘူး ေနာက္တနည္းေၿပာရရင္ အဲဒီ အေနအထားဟာ က်ေနတာ္တို႕ အမိႈက္ေကာ္တဲ့ ေဂၚ နဲ႕ ခတ္ဆင္ဆင္ၿဖစ္သြားၿပီ အဲဒီ အေနအထားကိုမွ ေနာက္က အပိတ္ဖက္မွာ လက္ကုိင္ရိုးတက္ ၊ အပြင့္ဖက္အဖ်ားမွာေတာ့ ဟုိက္ဘက္ဒီဘက္ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး လက္ကိုင္သံကိုင္းတက္ ၊ ၿမင္လြယ္ေအာင္ သာ စားအုန္းဆီ သံပံုးကို ေၿပာရတာ တကယ္ေတာ့ ေရႊက်င္ရာမွာ သံုးတဲ့ ေဂၚက အမ်ားအားၿဖင့္ “ပီပါ“သံၿပားေတြကို ခ်ိဳး “ပံုေဖာ္“ ကိုင္ႀကရတာရယ္ ။ ေနာက္ အင္၀ိုင္းဆိုတာ ကေတာ့ ႏွစ္ေပစေလာင္းနဲ႕ ခတ္ဆင္ဆင္ပါ ကြာၿခားတာက အင္၀ိုင္းက သစ္သားနဲ႕ ထြင္းၿပီး ေဇာက္နက္နက္ကေလးရယ္ အဲဒါကို အတြင္းပိုင္းမ်က္ႏွာၿမင္တၿပင္လံုး သေဘၤာေဆးအနက္သုပ္ထားတယ္။ ေရႊတာ ရွာသူဟာ က်ေနာ္ေစာေစာကေျပာတဲ့ ေဂၚေလးတလက္နဲ႕ ေရႊရွိမယ္ထင္တဲ့ေနရာကသဲေတြကိုေကာ္ အင္၀ုိင္းထဲကုိထည့္ ေရေအာက္ကုိ အင္၀ုိင္းနစ္တယ္ဆိုယံုေလး ႏွစ္ျပီးစေကာ၀ုိင္းသလို၀ုိင္း ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ ေလာက္ ၀ိုင္း ေနာက္ျပီးလက္တဖတ္က အေပၚမ်က္ႏွာျပင္ေပၚကသဲေတြကုိ လက္ကေလးနဲ႕ယက္ အဲသလုိ၀ုိင္းလုိက္ ယပ္လိုက္ တေျဖးေျဖးနဲ႕သဲၾကမ္းေတြကုန္းေနာက္ဆံုးမွာ အင္၀ုိင္းရဲ႕ခ်က္(အလယ္ေခါင္)မွာ သံႏွစ္(အမဲေရာင္)နဲ႕ (ေရႊရွိလ်ွင္)ေရႊပြင့္ကေလးေတြပဲက်န္ခဲ့ေတာ့တယ္ ေရႊပြင့္ေလးေတြကေတာ့ သဲပြင့္အရြယ္ စား ပမာဏရွိျပီး အေရာင္အဆင္းကေတာ့သူ႕ပင္ကိုယ္အေရာင္ပါပဲ ေရႊပြင့္အေရအတြက္ပါႏွုန္း အေပၚၾကည့္ျပီး တာစမ္းသူဟာ ေန႕ထြက္ ကုိက္မကုိက္ခန္႕မွန္းျပီး လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ကုိဆံုးျဖတ္ေရြးျခယ္ရ ပါတယ္ ဒါကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္(ဆရာ)တေယာက္ ေရႊတာစမ္း(လုပ္ကြက္)ရွာရတဲ႕အပုိင္းေပါ့။ တဆိုင္းမွာ ဥပမာလူ(၄)ေယာက္တဆိုင္းဆိုပါစုိ႕ ေစာေစာကေျပာသိလုိ ဆရာလုပ္သူက ေရြးျခယ္သပ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာကုိ က်န္တဲ့သံုးေယာက္က လုိက္ေလာင္းၾကရတယ္ “ေလာင္း”ဆိုတာ ေဒသအေခၚပါ တကယ္ေတာ့ ဆရာသက္မွတ္ထားတဲ့ေနရာ(လုပ္ကြက္)ကုိ (လုပ္တာ)က်င္တာကုိဆိုလုိတာပါ။က်င္တဲ့(ေလာင္း)တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေရွာ ေမွ်ာလို႕ေခၚတဲ့ အရွည္ 7 ေပ 8ေပ ခန္႕ရွည္ျပီးဗ်က္(အက်ယ္)ႏွစ္ေပခန္႕ရွိ အသားျပားကုိ သံမွိဳနဲ႕ရိုက္ထားသည္ ျမင္လြယ္ေအာင္ ဥပမာျပရရင္ ပန္းျခံတို႕ ကစားကြင္းေတြမွာရွိတက္တဲ့ “ေလ်ွာ”စင္ႏွင့္ ခတ္ဆင္ဆင္တူပါသည္ ေရႊက်င္(ေလာင္း)ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ပထမဆံုး “ေရွာ၊ ေမ်ွာ”ဆင္။ ေမ်ာဆင္တယ္ဆိုတာ ေစာနက က်ေနာ္ေျပာတဲ့ေမ်ာကုိ(လံုးပတ္)လက္ေကာက္၀တ္ေလာက္ရွိတဲ့ တုိင္ႏွစ္တုိင္ကုိ ေမွ်ာ ေနာက္ပုိင္းမွာ လူ႕ခါးေလာက္နီးပါး အညီစုိက္ျပီးတင္ အဲဒီတိုင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိေတာ့ က်င္တိုင္လို႕ေခၚတယ္ ေနာက္တိုင္တေခ်ာင္းကုိေတာ့ က်င္ဦးတိုင္လို႕ေခၚတယ္ ဒီတိုင္ကေတာ့“ေမ်ာ“ အဖ်ားပုိငး္အလယ္တည့္တည့္မွာေထာက္ေပးထားတဲ့အတိုင္ေပါ့ က်င္တိုင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိလူခါးေလာက္အျမင့္ စုိက္ က်င္ဦးတုိင္လူ ဒူးသာသာအျမင့္စုိက္ထား အဲဒီအေပၚမွာ ေမ်ာကုိတင္လုိက္ေတာ့ ေမ်ာရ႕ဲအေနအထားဟာ ေခါင္းပုိင္းကျမင့္ျပီး အဖ်ားပုိင္းမွာ နိပ္ဆင္းေနေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ကေလးေတြစီးတဲ့ ေလွ်ာစင္ပံုစံနဲ႕ တူသြားပါတယ္ အဲဒီေလွ်ာရ႕ဲအျမင့္ဘက္မွာမွ က်ေနာ္တို႕အေခၚ(ေပါက္ကယုိ႕)ဆိုတာရွိေသးတယ္ တနည္းေျပာရရင္ သူက ဇလားေပါ့ အဲဒီဇလား(ေပါက္ကယုိ႕)ရဲ႕ ဗ်က္အက်ယ္က ေမ်ာရဲ႕အက်ယ္နဲ႕အတူတူ ပါပဲ အရွည္ကေတာ့ ႏွစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႕ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္ အျမင့္ကေတာ့ ၅လက္မ ၆လက္မ ခန္႕ရွိမွာပါ ေျပာမယ္ဆို ေလးေထာင့္ခြက္ပံုစံေပါ့ အဲဒီေလးေထာင့္ခြက္ဇလား(ေပါက္ကယို႔)ကုိ ေအာက္ျပင္ကုိ သံျပားနဲ့ ပိတ္ထားတယ္ အဲဒီသံျပားကုိေတာ့ ဂုတ္ညင္းေစ႕ေလာက္အေပါက္ကေလးေတြေဖာက္ေပးထားတယ္ ေရႊတာ(အလုပ္ကြက္)ထဲက သဲေတြကုိ”ေဂၚ“နဲ႕ေကာ္ ဇလား(ေပါက္ကယို႕)ထဲကုိထည့္ လူတေယာက္က ေရပံုးေသးေသး(မီးသက္ပံုးရြယ္နဲ႕)အဲဒီသဲေတြကုိေရေလာင္း ေရေလာင္းလုိက္တာနဲ႕ သဲေတြဟာ ဇလားအေပါက္ကေန ေမ်ာထဲကုိဆင္းျပီး ေမ်ာထိပ္မွာ ေရနဲ႕အတူေလွ်ာဆင္းသြားတယ္ ၾကာလာေတာ့ အဲဒီေျမစာ(က်င္စာ)ေတြဟာ ေလွ်ာ ေမ်ာဦးထိပ္မွာ ပံုပုံကေလးျဖစ္ျပီး ေမ်ာဦးထိပ္ကုိေထာက္(ထိ)လာတယ္ အဲဒီေျမစာ(က်င္စာ)ပံုကုိ က်င္ဦးပံုလို႕ေခၚတယ္ အဲဒီက်င္ဦးပံုက ေမ်ာကုိထိလာရင္ ေနာက္တေနရာကုိေရြ႕ အဲဒီက်င္ဦးပံုအေရတြက္ၾကည့္ျပီးေတာ့လည္း အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ကုိ သပ္မွတ္ၾကေလ့ရွိတယ္ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ၁၀နာရီ ၁၁နာရီေလာက္ဆို ဆိုင္းျဖဳတ္(အလုပ္သိမ္း)ၾကပါျပီ ေၾသာ္ အဓိကတခုက်န္ေနေသးတယ္ဗ် ေစာေစာက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ “ေမ်ာ“ထဲကို ေမ်ာ ျပင္ အျပည့္ဂံုနီအိပ္ေတြျဖတ္ျပီးခင္းထားေပးရတယ္ သိမး္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေမ်ာထဲက သဲေတြကုန္တဲ့အထိ ေရေလာင္းသူက ေျဖးေျဖးျခင္းေလာင္းရတယ္ အဲသလုိေလာင္းလုိက္ေတာ့သဲၾကမ္းေတြအကုန္ဆင္းသြားျပီး သဲႏုအမွဳန္ေတြရယ္ သံႏွစ္လို႕ေခၚတဲ႕အမဲ (အနက္)ေရာင္ရွိတဲ့ အမွဳန္႕ေတြ ဂံုနီအခင္းထဲမွာကပ္က်န္ခဲ့တယ္ အဲဒီေတာ့မွ ဂံုနီအိပ္အခင္းေတြကုိယူျပီး အင္၀ုိင္းထဲကုိ ေရစပ္စပ္နဲ႕ ပုတ္ခါရတယ္ ရွိသမွ် ဂံုနီအိပ္အခင္းေတြကုိခါလုိက္ေတာ့ သဲႏုအမွဳန္႕ရယ္္ သံႏွစ္ရယ္ ေရႊပြင့္အမွဳန္႕ေလးေတြရယ္ေရာေနတယ္ အဲဒါကုိ ေရႊပြင့္ေတြခ်ည္ သီးသန္႕ျဖစ္ေအာင္ အင္၀ိုင္းကုိ“စေကာ“၀ိုင္းသလို ၀ိုင္းလုိက္ တဖက္ကုိေစာငး္ျပီး ေရကေလးနဲ႕တဖ်က္ဖ်က္ပက္ လက္တဖက္က သဲႏုေတြ သံႏွစ္ေတြကုိဖယ္ေပးလုိက္ ၀ုိင္းလုိက္ ဖယ္လိုက္ ၀ုိင္းလုိက္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရႊပြင့္ေတြနဲ႕သံႏွစ္ အနည္းအက်င္းသာ က်န္ေနပါေတာ့တယ္ သံႏွစ္အားလံုးကုန္သည္ အထိေတာ့ဖယ္လို႕မရေတာ့ပါဘူး ဒီေတာ့မွ ျပသား(ပဒါး)ခ်ိန္ဆျပီး ေရႊနဲ႕သံႏွစ္ရွိေနတဲ့ အင္၀ုိင္းထဲကုိထည့္ျပီး လဖ၀ါးန႕ဲပြတ္ေျခရပါတယ္ ဒီလိုလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ေရႊပြင့္ကုိ ျပသားကစုခဲေပးပါတယ္ အဲဒါကိုမွ ေရ အနည္းအက်င္းနဲ႕ အင္၀ိုင္းကို ေစာေစာကလို ၀ိုင္းလိုက္ ဖယ္လိုက္ လုပ္ေပးရၿပန္ပါတယ္ ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေရႊပြင့္အားလံုးဟာ ၿပသားေႀကာင့္ အစုအခဲ (အလံုး) ေလး တစ္ခု ၿဖစ္သြားပါၿပီ အဲဒီ အခဲ ေလးကို အ၀တ္စသန္႕သန္႕ေလးနဲ႕ စုလိမ္လွစ္လိုက္ေတာ့ ပိုေနတဲ့ ၿပသားေတြက ထြက္က်ၿပီး မာက်စ္က်စ္ ေရႊဥ္ေလးတဥ ရပါၿပီ တစ္ခါ အဲဒီ ေရႊဥေလးကို ဖက္ေဆးလိပ္ထိပ္မွာထည့္ မီးၿပင္းၿပင္းဖြါလိုက္ေတာ့ ေရႊဥ ၿပသားအေရာင္က ေၿပာင္းၿပီး နနြမ္းအေရာင္ ၀င္း၀င္းအခဲေလး ၿဖစ္သြားၿပီ အဲဒီေရႊဥကေလးကို ပုလင္းေသးေသးေလးထဲထည့္ ဒါဆို က်ေနာ္တို႕ တေန႕တာ ေရႊက်င္ၿခင္း အလုပ္ၿပီးသြားပါၿပီ။
တႏွစ္တာကာလပတ္လံုးမွာ ေႏြမိုးေဆာင္း ဆိုတဲ့ သံဳးဥတုရွိတဲ့ အနက္က ေႏြနဲ႕ မိုးရာသီမ်ားမွာတာ က်ေနာ္တို႕ တစ္ရြာလံုး ယမားေခ်ာင္းႀကီးထဲမွာ ေရႊက်င္ႀကတာပါ ေဆာင္းရာသီကာလမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ ေရႊမက်င္ႀကေတာ့ပါဘူး ေဆာင္းရာသီမွာ ေရႊက်င္လုပ္ငန္း ကို မလုပ္ပဲ နားေနႀကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေခ်ာင္း ေမေမ ကေတာ့ ခုလို ေဆာင္းရာသီမွာ က်ေနာ္တို႕တရြာလံုး အမိေခ်ာင္းမႀကီးရဲ႕ ရင္ၿပင္မွာ ႀကတ္သြန္ေတြ စိုက္ႀကတယ္ေလ။
သဲေခ်ာင္း ၿပင္ႀကီးထဲမွာ ႀက္သြန္စိုက္ရာမွာလည္း နည္းစနစ္လိုပါတယ္ ႀကက္သြန္ရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ရက္ေပါင္း ကိုးဆယ္ တစ္ရာခန္႕သာရွိပါတယ္ ႀကက္သြန္ရဲ႕ မ်ိဳးေစ႕ကို ေတာ့ သဲေခ်ာင္းမႀကီးရဲ႕ ကမ္းစပ္က နုန္းေၿမေတြေပၚမွာ ပ်ိဳးႀကရပါတယ္ အဲဒီ ပ်ိဳးပင္ကိုမွ စိုက္လို႕ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ၿပန္ေတာ့ ႏႈက္ၿပီး ေခ်ာင္းၿပင္က ကိုယ့္ရဲ႕ အကြက္(အခင္း)ထဲကို ၿပန္ၿပီး စိုက္ႀကရတာ ႀကက္သြန္ပ်ိဳးထားတဲ့ (မစိုက္ေသးခင္)အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ရတဲ့ (ေ၀စု အကြက္ အခင္း)ကို ႀကသြန္ပင္ရဲ႕ ႀကီးရင့္ၿပီး ေရၿဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ကို ကြက္တိၿဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ဆရပါတယ္ ဘာၿဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ သဲၿပင္ရဲ႕ ေအာက္မွာရွိတဲ့ ေရ (စမ္း) ဟာ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ ေအာက္ကို ဆုတ္သြားလို႕ပါ အကယ္ရ်္ သဲၿပင္ရဲ႕ ေအာက္ကို ေရ (ႈစမ္း) က ေတာ္ေတာ္ေလးဆုတ္သြားတဲ့ထိ ႀကသြန္ပင္ဟာ မႀကီးရင့္ေသးဘူး ေရၿဖက္ရမယ့္ အခ်ိန္မတန္ေသးဘူးဆိုရင္ ႀကက္သြန္ အထြက္ႏႈန္းေရာ႕ပါတယ္ သဲေတြကို ပယ္ ဆြဲတာ မ်ားလြန္းသြားၿပန္ရင္လည္း အစိုဓာတ္ကိုင္ၿပီး ႀကတ္သြန္ပင္ အၿဖစ္ႏႈံး ေႏွးေကြးၿပီး ႀကက္သြန္ အထြက္ႏႈံးေရာ႕ၿပန္ပါတယ္ ဒါေႀကာင့္မို႕ သဲေၿမပယ္ ရာမွာ ေရ ဆုတ္မဲ့ အေနထားနဲ႕ ႀကက္သြန္ပင္ႀကီးရင့္ၿပီး ေရ ၿဖက္ရမယ့္ အခိ်န္တို႕ကို ကိုက္ညီေအာင္ ခ်ိန္ဆၿပီး သဲ ပယ္ရပါတယ္ ႀကက္သြန္စိုက္လာတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္သားေတြ ဟာ အရႈံးဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ပါဘူး ဘာေႀကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းေမေမ လို႕ က်ေနာ္ အမည္ေပးထားတဲ့ ယမားေခ်ာင္းႀကီးရဲ႕ ရင္ခြင္ေအာက္မွာ တသက္လံုးက ခိုလံႈလာခဲ့ႀကသူေတြမို႕ ေခ်ာင္းမႀကီးရဲ႕ အေႀကာင္း ကိုေကာင္းေကာင္ႀကီးသိထားႀကသူေတြမို႕ေလ ။ ဒီႏွစ္ႀက္သြန္ခင္းစိုက္ရာမွာေတာ့ မႀကံဳစဖူး အႀကံဳထူးတဲ့ ႏွစ္လို႕ ဆိုရမွာပါ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္သားေတြ မ်က္စိလည္ တဲ့ ႏွစ္လို႕ ဆိုရင္လည္း မွားမယ္မထင္ပါဘူး ဒီႏွစ္ တစ္ရြာလံုး ႀက္သြန္စိုက္ရာမွာ အႀကံဳထူးခဲ့ရပံုကို က်ေနာ့္ ဆရာ ကိုေက်ာ္ၿမင့္ တစ္ဦးတည္းအေႀကာင္းကိုပဲ ေၿပာပါေတာ့မယ္ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္တစ္ရြာလံုး ႀကက္သြန္စိုက္ရာမွာ အရံႈးဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့သလို က်ေနာ့္ဆရာ ကုိေက်ာ္ၿမင့္ ရဲ႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ ႀကက္သြန္ မရံႈးခဲ့ဖူးတဲ့သူပါ။ ဆရာက ႏြားမေမြးပါ ႏြားမေမြးတဲ့ အတြက္ ႀကက္သြန္စိုက္ရမွာမွာ ႏြားေခ်းဖိုး သဲဆြဲ ႏြားရွင္း ခ ေတြကေတာ့ သူမ်ား ေတြထက္ အကုန္က်ပိုမ်ားတာေပါ့ အရင္းအႏွီးဘယ္ေလာက္ပဲ က်က် က်ေနာ့္ဆရာ ႀကက္သြန္မစိုက္တဲ့ ႏွစ္ရယ္လို႕ မရွိခဲ့ပါ ။ ႀကက္သြန္စိုက္ခ်င္း အားၿဖင့္ ႀကက္သြန္ႏႈက္ၿပီးသြားေသာ္လည္း ႀကက္သြန္ခင္းထဲမွာ ပဲလြန္း ခရမ္းခ်ဥ္ ဗူး စသည့္ အားၿဖင့္ ေႏြရာသီ အတြက္ ဟင္းခ်က္စရာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ အပင္ေတြက ေခ်ာ္ငးေရမလာမခ်င္း အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြ ေပးေနပါေသးတယ္ ဒါေႀကာင့္မို႕လည္း က်ေနာ္တို႕ တစ္ရြာလံုး ခုလိုေဆာင္းရာသီမွာ ႀကက္သြန္ကို လက္မလတ္တမ္းစိုက္ႀကတာပါ က်ေနာ္ဆရာလည္း ႏြားေခ်းဖုိး သဲဆြဲငွါးခ ေတြ ပိုကုန္တာကို ဂရုမစိုက္ ႀကသြန္စိုက္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္လက္ထဲ ေငြမရွိရင္ ေတာင္မွ သူမ်ားဆီက ႀကက္သြန္ေပၚရင္ ၿပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေခ်းငွါးစိုက္လာလိုက္တာ အဆင္ကိုေၿပလို႕ ေပးထားတဲ့ ဂတိအတိုင္း ႀကက္သြန္ေပၚတာနဲ႕ ႀကက္သြန္ကို ေပါက္ေစ်းနဲ႕ ၿဖတ္ အတိုးပါ တြက္ေပးလိုက္တာ ေငြေခ်းတဲသူကလည္း အတိုးကေလးနဲ႕ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လို႕ ကိုယ့္မွာလည္း က်န္တဲ့ ႀကက္တြန္ေတြ ေရာင္းစားရတဲ့ အၿပင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပဲလြန္း သီးေတြကလည္း ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ထက္ေရာင္းစရာမလိုဘူး ၀ယ္မဲ့သူေတြက တလွ်ိဳလွ်ိဳနဲ႕ဆုိေတာ့ ဆရာမွာ ႀကက္သြန္မစိုက္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကူး ဘယ္တုန္းကမွ မကူးခဲ့ဖူးဘူး ႀကက္သြန္သိမ္း ခ်ိန္နီးလာၿပီဆိုရင္ ႀကက္သြန္ခင္းေဘာင္ ကသင္းေပၚမွာ တဲေလး ေတြ ေဆာက္ ၿပီး ႀကက္သြန္ခင္းကို ညအိပ္ေစာင့္ႀကရတယ္ က်ေနာ့္ ဆရာ ကိုေက်ာ္ၿမင့္လည္း အေႀကြးနဲ႕ ယူၿပီးစိုက္ထားရတဲ့ သူ႕ႀကက္သြန္ခင္းကို အမ်ားနည္းတူ ညစဥ္ညစဥ္ ေစာင့္လာရင္းနဲ႕ တစ္ေန႕နံနက္ ေစာေစာမွာ ေတာ့ ေက်ာ္ၿမင့္ ႀကက္သြန္ႏႈက္ေတာ့မယ္ဆို တဲ့ ။ ဒါကေတာ့ တၿခားလူမဟုက္ပါဘူး ႀကက္သြန္စိုက္စဥ္က က်ေနာ္ ဆရာ ကိုေက်ာ္ၿမင့္။
ႏြားေခ်းဖိုးနဲ႕ သဲဆြဲ ခ လိုလို႕ ႀကက္သြန္ေပၚရင္ ၿပန္ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေငြးေခ်းခဲ့တဲ့ အေႀကြးရွင္ပါ။ အဲဒီ အေႀကြးရွင္ကို ၿမင္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆရာ တစ္ခ်က္စဥ္းစားတယ္ ေနာက္မွ သတိၿပန္၀င္လာၿပီး ႀကက္သြန္ခငင္းကို စိတ္မေကာင္းတဲ့ အႀကည့္နဲ႕ တခ်က္ေ၀႕ႀကည့္လို္က္တယ္ ေနာက္ အေႀကြး ရွင္ဖက္လွည့္ႀကည့္ၿပီး စကားတစ္ခြန္းေၿပာတယ္ ။ က်ဳပ္ဘက္က ကတိအပ်က္မခံဘူး ႀကက္သြန္းရဲ႕ အေၿခေနကေတာ့ ခင္မ်ားၿမင္တဲ့ အတိုင္းပဲ က်ဳပ္တစ္ဦးတည္း အၿဖစ္ဆိုးတာ မဟုက္ဘူး အားလံုး အတူတူပဲ ဒါေပမယ့္ ဒီအခင္းထဲက ႀကက္သြန္ဥကို တစ္လံုးမွ က်ဳပ္မယူဘူး ခင္မ်ား ဘက္ကလည္း သာတယ္ နာတယ္တြက္မေနနဲ႕ က်ဳပ္အခင္း တခင္လံုး ခင္မ်ားႀကိဳက္သလို လုပ္ေတာ့ လို႕ ေၿပာၿပီး ေစာင္ထုပ္ကေလးထမ္းကာ ရြာကိုၿပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္….။
က်ေနာ့္ဆရာ ကိုေက်ာ္ၿမင့္ ႀကက္သြန္စိုက္ရာမွာ အရႈံးေပၚသလို က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္တစ္ရြာလံုး ဒီႏွစ္မွာ ႀကက္သြန္ရံႈးႀကပါတယ္။ ႀကက္သြန္စိုက္ပ်ိဳးရာမွာ ေတာ္ပါေပဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႕ ရြာသားေတြ ဘာေႀကာင့္ ခုလို လြဲေခ်ာ္သြားရသလဲဆိုတာ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ မိခင္ ယမားေခ်ာင္းႀကီးကို အထက္အညွာက ပိတ္ဆီးကာၿပီး “ဆည္“ ႀကီး တည္ေဆာက္လိုက္တာေႀကာင့္ပါ ။ အဲဒီ “ဆည္“ ႀကီး တည္ေဆာက္လိုက္လို႕ ဘယ္ရြာသူ ရြာသားေတြကို ဘယ္လို အက်ိဳးခံစားခြင့္ရႀကမယ္ဆိုတာ ကိုမသိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္ တစ္ရြာလံုးမွာေတာ့ ခုလိုႀကက္သြန္စိုက္ရာမွာ အရံႈးေပၚတဲ့ အၿပင္ ေႏြရာသီနဲ႕ မိုးရာသီတို႕မွာပါ ေရႊက်င္ရမယ့္ လုပ္ငန္းေတြပါ ရပ္နားရေတာ့မယ့္ အေနထား ကိုေရာက္ေနပါၿပီ ။ ေႏြ မုိး ေဆာင္း သံုးရာသီလံုးမွာ အေမေခ်ာင္း သဲၿပင္ေပၚမွာ လက္ယက္တြင္းေလးေတြယက္ တစ္ေတာင္(ႏွစ္ေပ)ေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္ရွိတဲ့ အံုးမႈတ္ခြက္ေလးေတြနဲ႕ ခတ္ေသာက္လို႕ရခဲ့တဲ့ အေမ႕ရင္ၿပင္က အေမ႕ရဲ႕ ခ်ိဳၿမၿမ ေရႀကည္စမ္းတို႕ကိုလည္း ခုဆို သဲၿပင္ရဲ႕ ေအာက္ ခုနစ္ေပေလာက္ နက္(ေရာက္)မွ ေရထြက္နိုင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀ အေၿခေနဆိုေတာ့ ေက်ာက္ေခြ ေတြဆင့္ ခ်လို႕ ထားရတဲ့ ေရတြင္းၿဖစ္သြားေတာ့ ေရခတ္ရာမွာလည္း ဟိုတုန္းကလို အံုးမႈတ္ခြက္အရိုးတိုတုိေလးေတြနဲ႕လည္း ခတ္လို႕ မရေတာ့ပါဘူး ဒီေတာ့ ေရပံုကို ႀကိဳးတက္ ေရခပ္ရတဲ့ အသြင္ၿပင္ၿဖစ္သြားပါၿပီ….
ယမားေခ်ာင္းႀကီးရဲ႕ အရင္း (အညွာ)ကိုဆီးတားပိတ္ဆို႕ၿပီး ဆည္ႀကီး တည္လိုက္ေတာ့ အထက္ေခ်ာင္းညွာမွာ မိုးဘယ္ေလာက္ပင္ရြာရြာ က်ေနာ္တို႕ ေခ်ာင္းမႀကီးမွာ ေခ်ာင္းေရ အရင္လိုမလာနိုင္ေတာ့ပါ။ ေခ်ာင္းေရမလာေတာ့ ေရႊက်င္ ဆုိတဲ့ အလုပ္ကို လည္း က်ေနာ္တို႕မွာ မက်င္ရေတာ့ပါ။ မိုးကာလမွာ ေခ်ာင္းေရ အရင္လို မလာေတာ့သၿဖင့္ ေဆာင္းရာသီမွာလည္း စမ္းေရ အလြန္ေ၀း(ဆုတ္)သြားေသာေႀကာင့္ ႀကက္သြန္စိုက္ရာမွာလည္း ၿဖစ္ထြန္းမႈမရွိေတာ့လို႕ ႀကက္သြန္အထြက္မေကာ္ငးပါဘူး ။ ယမားေခ်ာင္းၿပင္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ လက္ေလးနဲ႕ တြင္းကေလးၿဖစ္ရံု ယက္လိုက္တာနဲ႕ ေအးၿမတဲ့ စမ္းေရႀကည္ေလးေတြ တစ္စိမ့္စိမ္႕ ထြက္ခဲ့တဲ့ အေမ႕ေခ်ာင္းရင္ၿပင္ဟာ အခုေတာ့ မထြက္နိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး ။ အထက္ေခ်ာင္းအညွာပါ ဆည္ႀကီး တည္ေဆာက္လိုက္လို႕ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္တစ္ရြာလံုးရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ေခ်ာင္းေမေမွာ က်ေနာ္တို႕ အေပၚ မွာ အရင္လို သူ႕ေမတၱာ ေစတနာေတြကို အၿပည့္ အ၀ မေပးနိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး………။
က်ေနာ္တို႕ တစ္ရြာလံုးမွာ ယမားေခ်ာင္းႀကီးကေပးတဲ့ သဘာ၀ရင္းၿမစ္ေတြနဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္းၿပဳေနရတာမို႕ ဆည္ႀကီး မတည္ေဆာက္ႀကပါနဲ႕လို႕လည္း မတားဆီးနိုင္ႀကပါ၊ တားဆီးလို႕လည္း ရမည္မဟုက္ပါ ဒီဆည္ႀကီး ၿဖစ္ေၿမာက္လာေအာင္ စီမံကိန္းဆြဲသူ ေတြကလည္း အက်ိဳးၿမတ္ ခြဲၿခမ္းစိတ္ၿဖာၿပီးမွ အေကာင္ထည္ေပၚတာၿဖစ္ပါလိ့မ္မည္ အဲဒီလို ဆည္ႀကီး တည္ေဆာက္လိုက္လို႕ ၿပည္သူအမ်ား အက်ိဳးမ်ားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ တစ္ေတြလည္း အမ်ားအတြက္ဆိုေတာ့ ဘာမ်ား တက္နိုင္ဦးမွာလည္း ။
ၿဖစ္နိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္ တစ္ရြာလံုးကို ေမတၱာတရားေတြ အၿပည့္၀ ေပးနိုင္ေသာ အရင္ကလို ေရအလွ်င္ေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္ေနေသာ (သဘာ၀အတိုင္း ) အရင္ကအတိုင္း ၿပန္ၿဖစ္ပါေစလို႕ အေမ႕ အႀကင္နာ တရားေတြကို ေအာင္းေမ႕ သတိရ တမ္းတရင္း က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္ တစ္ရြာလံုး အေမ ၿပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနႀကပါတယ္ ေခ်ာင္းေမေမရယ္……………။
ေရးစပ္သီကံုးသူ။ ။ ကိုေဇာ္လြင္( R.B.B) မႏၱေလး

ဘ၀နဲ႕ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္

ေႏြညမို႕ပူအိုက္အိုက္ရွိလွသည္ သေျပပင္ရြာကေလးတရြာလံုးတိတ္ဆိျငိမ္သက္ေနသည္ ေန႕ခင္းမွာတေနကုန္ တေနခန္းပင္ပမ္းဆင္းရဲစြာလုပ္ကုိင္ခဲ့ၾကရသမွ်ညပုိင္းမွာေစာေစာစီးစီးအိပ္ယာ၀င္ကာပင္းပမ္းမွဳဒဏ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ၾကရသည္။ ေက်ာ္ခင္ တေယာက္တစ္ေရးနုိးလာရ်္ အိပ္ေနာက္ေဖးမွာေပါ့ေပါက္သည္ ညေနကေသာက္လက္စ ဖတ္ေဆးတိုကုိယူျပီးမီးညွိဖြာရင္း အိမ္ေရွ႕တမာပင္ေျခရင္းမွာထိုင္ကာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္ ပထမဦးဆံုးမႏၱေလးမွာေနေသာသားႏွင့္သမီးကုိ သတိရမိသည္။ တကယ္ေတာ့မိတဆိုးျဖစ္ေနၾကရွာတဲ့ သားနဲ႕သမီးကုိ ကုိယ့္မ်က္စိကြယ္ရာ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးကုိမထားခ်င္ပါ တဖက္ကေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း ကုိယ့္ေတာမွာေနပူစက္ခါး အလုပ္ လုပ္ရတာႏွင့္စာလွ်င္ျမိဳ႕မွာက ကေလးေတြပင္ပင္ပမ္းပမ္းမလုပ္ရ ၊ သူတို႕လိမၼာသလိုသူတို႕ဘ၀တိုးတက္ဖို႕ရာအခြင့္လမ္းရွိသည္ သားနဲ့သမီးကုိ ကုိယ့္လိုပဲေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ်ပင္ပမ္းဆင္းရဲၾကီးစြာလုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနရသည့္ဘ၀ျဖင့္ မၾကည့္လုိ မျမင္ရက္ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ဘဲျမိဳ႕ကုိပုိ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ တဆက္တည္းမွာပဲသြားေလသူ မေအးျမင့္ႏွင့္သူတို႕ရဲ႕ဘ၀စခဲ့ၾကပံုေတြလည္း တစီတတန္းၾကီးျမင္ေယာင္မိျပန္သည္။ ေက်ာ္ခင္နဲ့ေအးျမင့္ဆိုတာ တရြာထဲေနတေရထဲေသာက္ျပီးၾကီးျပင္းခဲ့ၾကရတဲ့ငယ္လင္ငယ္မယားေတြေပါ့ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ၾကေတာ့ လူငယ္ဘ၀ ေမတၱာစြပ္ဖတ္ခ်စ္သက္၀င္လာၾကသည္ ဒီတုန္းက ခ်စ္စိတ္ကမွိဳင္းတုိက္လုိ႕ရူးရူးမိုက္မိုက္နဲ႕ ခိုးေျပးခဲ့ၾကတယ္ေလ။ နံက္မိုးလင္းလာရင္လူၾကီးေတြအျမင္မွာေတာ့ ဘယ္လုိရွိမယ္မသိဘူး ေက်ာ္ခင္နဲ့ေအးျမင့္တို႕ကေတာ့ တေစၦမေၾကာက္ ေျမြမေၾကာက္ ရြေခါင္းရင္းက လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးကုိႏွင္းေတြ ေရေတြတရႊဲရႊဲၾကားမွာျဖတ္ေလ်ွာက္ခါ ဓမၼသာရဆိုတဲ့ေက်ာ္ခင့္ ေဒြးေလး(အန္တီ) ရွိတဲ့ရြာဆီကုိ ဦးတည္လုိ႕လွမ္းခဲ့လိုက္ၾကတာ။ ေၾသာ္ ခုလိုျပန္္ေတြးမိျပန္ေတာ့ေက်ာ္ခင့္ရင္ထဲမွာ ေႏြးေတးေတးျဖစ္လာသည္…။ အစီခံထိေရာက္ေနေသာ ေဆးလိပ္တိုကုိေျမၾကီးထဲထိုးေျခကာ ေက်ာ္ခင္တေယာက္ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးခ်မိသည္။ ႏွဳတ္မွာလည္း ”ေအးျမင့္ေရ နင္ကေတာ့ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေန ရွာ တယ္မသိဘူး ငါ့မွာေတာ့ကေလးသံုးေယာက္ရဲ႕ဘ၀ေရွ႕ေရးကုိေတြးမိေလးတုိင္းရင္ေမာတယ္ဟ“လို႕ ေရရြတ္ရင္း…အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ေလသည္….။
ေက်ာ္ခင္နဲ႕ေအးျမင့္တို႕ရဲ့ မဂၤလာပြဲေလးဟာ ခ်ိဳမ့္ခ်ိဳမ့္သဲေအာင္မစည္ကားလွေပမဲ့ ကုိယ့္ရပ္ရြာဓေလ့အရေတာ့ သူဟာနဲ့သူအသြင္တင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ခံႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားမွာ သားႏွင့္သမီးတို႕ကုိၾကည့္ျပီး “ဒီလင္ဒီမယား အိုေအာင္ မင္းေအာင္ေပါင္းနိုင္ၾကပါေစ”ဆိုတဲ့ ဆုအပ ဘယ္ဖတ္မိဘေတြကမွသားနဲ႕သမီးအတြက္ဆိုျပီး ဘာတဆင္စာ ဘယ္ေလာက္ဆိုတဲ့အပုိဆာလာေတြကုိမေပးနုိင္မကမ္းနိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး ဒါကေတာ့ျဖင့္က်ဳပ္တုိ႕ သေျပပင္ရဲ႕ထံုးစံလုိ႕ေတာင္ဆိုရမလိုျဖစ္ေနျပီ။ တကယ္ေတာ့သေျပပင္တရြာလံုးဟာ လက္လုပ္လက္စား ကူလီသမားေတြၾကီးပဲဥစၥာ။ ဒါကုိလည္း မညားခင္ကတည္းက ေက်ာ္ခင္တို႕ေအးျမင့္တို႕ကေတြးျပီးသားပါ ကုိယ့္လက္ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိရပ္တည္္ဖို႕ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေစာေစာစီးစီးပဲ တအိုးတအိမ္ထူေထာင္ လုိက္ၾကတယ္။ တအိုးတအိမ္ဆိုတာလည္းက်ဳပ္တို႕သေျပပင္မွာ အကုန္အက် အင္မတန္မွသက္သာပါတယ္။ ဒီလူနဲ႕ ဒီလူအိမ္ေထာင္ခဲြေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႕ ရြာထဲကေဆြမ်ိဳးနီးစပ္သူေရာ မနီးစပ္သူမ်ားေတြကပါ အိုးေလးတစ္လံုး ေသာက္ေရခြက္ကစ ဇြန္းေလးစေခ်ာင္းစသျဖင့္ အိမ္ေထာင့္အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း ပစၥရာမ်ားကုိ ေပးၾကကမ္းၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး အိမ္ေဆာက္ရာမွာဆိုလည္း တက္သစ္စအိပ္ေထာင္ခဲြ မ်ားအဖို႕ေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲက အကူအညီနဲ႕တင္ေနျဖစ္ရုံ အိမ္တလံုးကေတာ့ျပီးတယ္ ။ ယခုေက်ာ္ခင္ႏွင့္ေအးျမင့္တို႕လည္း အိမ္ေထာင္က်ျပီဆိုတာႏွင့္တျပိဳင္တည္း ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားထံခုိကပ္မေနၾက ေတာ့ပါ တအိုးတအိမ္တည္ေဆာက္လုိ႕ ဘ၀ခရီးလမ္းကုိႏွစ္ကိုယ္တြျပီးေလွ်ာက္လွမ္းၾကသည္….။ ေတာသူေတာင္သား မ်ားပိပိ ေနပူမေရွာင္မိုးရြာမေရွာင္နဲ့ ဘ၀ဆိုတဲ့ တုိက္ပြဲ အတူႏႊဲခဲ့ၾကသည္ ေက်ာ္ခင္တို႕ဘ၀ခရီးအစမွာသာယာလွပါသည္ ေက်ာ္ခင္ဆုိတာကလည္းအလုပ္ကုိၾကိဳးၾကိဳးစားစားႏွင့္လုပ္သည္ ေက်ာ္ခင္အလုပ္ၾကိဳးစားသလို မယားျဖစ္သူေအးျမင့္ကလည္း အလုပ္လည္း လုပ္သလို စီးသည့္ေရ ဆည္သည့္ကသင္း ဆိုသည့္အတိုင္း အစစရာရာမွာမလစ္ဟင္းရေလေအာင္စြမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။
ေတာအလုပ္မွွန္သမွ် ေက်ာ္ခင္ မလုပ္တက္တာ မရွိ မလုပ္ဖူးဘူးဆိုတာလည္း မရွိ ရိုးသားမွန္ကန္စြာၿဖင့္ ေငြရမည့္ အလုပ္မွန္သမွ် ေက်ာ္ခင္က အကုန္လုပ္သည္ ။ ဒါအၿပင္ လူမစြမ္း“နတ္မ“ ဟုဆိုရေလမလား အေတာ္ အတန္႕ပ်က္စီး (ခၽြတ္ယြင္း)ေနေသာ ေရဒီယို ကက္ဆက္ ေလးမ်ားဆိုလည္း ၿပတက္ ၿပဳတက္ၿဖစ္လို႕ ၀င္ေငြ အပိုေလး မ်ားရတက္သည္ ဘယ္မိဘထံမွ အရင္းႏွီး အထုပ္အထည္မ်ား မေပးလိုက္ႀကပါပဲႏွင့္ ယခုဆိုလွ်င္ ႀကက္ကေလး ၀က္ကေလး မွသည္ ႏြားကေလးမ်ားပင္ ၀ယ္ေမြးထားနိုင္ေလၿပီ ။ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္မႈေႀကာင့္ ေမြးၿမဴေရးဘက္မွ တရိစၦာန္(အေကာင္ပေလာင္) ေလးေတြ ပိုလာသလို စားမယ့္ ၀ါးမယ့္ ပါးစပ္ေပါက္ေတြလည္း တိုးလာလိုက္တာ “ေဟာ “ ခုဆို သားသမီး သံုးေယာက္ေၿမာက္ ။ သားသမီးေတြ မရခင္တုန္းကအလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ရသလို သားသမီးေတြ ရလာၿပန္ေတာ့လည္း ေက်ာ္ခင္တို႕ အရင္ကထက္ အလုပ္ပိုလုပ္ရၿပန္သည္။ ေက်ာ္ခင္တို႕က အလုပ္ လုပ္ရလို႕ ပင္ပမ္း သည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မၿငီးမၿငဴခဲ့ ေငြကိုဘယ္လိုပိုရ ရေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမည္ဆိုတာကိုဘဲ စိတ္ကူးေနသည္။ သူ႕မွာ စိတ္ကူးတစ္ခု ရွိသည္ ဒီအတိုင္းနဲ႕သာဆို သူ႕ စိတ္ကူးကိုအေကာင္ထည္ေဖာ္ဖို႕ လမ္းမၿမင္ ေက်ာ္ခင္မွာ အားနည္းခ်က္ကေလးတစ္ခုရွိပါသည္။ ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္က ေဆးထိုးမွားခဲ့သၿဖင့္ ေၿခတစ္ဖက္မွာ ဆင္ေၿခေထာက္ေရာဂါ ၿဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီေၿခတစ္ဖက္ ဆင္ေၿခေထာက္ ေႀကာင့္ပဲ ေအးၿမင့္ မိဘတြ သေဘမတူမွာကိုစိုးရိမ္ကဲၿပီး ေအးၿမင့္ ကို ခိုးယူခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဒီေၿခေထာက္ကိုႀကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားငယ္သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ၿဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ခုေတာ့ ေက်ာ္ခင္တစ္ေယာက္ ငယ္ငယ္ကလို ကိုယ့္ေၿခေထာက္ကိုႀကည့္ၿပီး ငယ္းငယ္စတ္ေတြ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြမၿဖစ္ေတာ့ပါ ရွိေနလို႕လည္း မၿဖစ္ေတာ့ သားသမီးေတြ အတြက္က ပိုအေရးႀကီးေနၿပီမဟုက္ပါလား….ဒီေတာ့ သူရည္မွန္းထားသလို သားႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္ၿပဳနိုင္ဖို႕ အေရး အတြက္ စက္ဘီးကေလးတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ တဂ်က္ဂ်က္ စီးကာ အနီးအပါးမွ ရြာမ်ားသို႕ လွည့္လည္ကာ ၀က္ကေလး ႏြားကေလးမ်ားကုိေရာင္း ၀ယ္ လဲ ထပ္ အလုပ္တစ္ခုကို ပိုလုပ္လာသည္။
ဒီလုပ္ငန္းကေလးက ေက်ာ္ခင္အတြက္ အက်ိဳးၿမတ္မ်ားသည္။ ဒီအက်ိဳးၿမတ္ကေလးမ်ား တြက္ခ်က္မိေလတိုင္း ခ်ိမ္႕ခ်ိမ္႕ သဲသဲ နဲ႕ အလွဴမ႑ပ္ႀကီး ေနာက္ ၿမင္းႀကီးေပၚမွာ ေမာင္ရွင္ေလာင္း အဆင္းတန္ဆာနဲ႕ အင္မတန္လွေနရွာတဲ့သားႏွစ္ေယာက္ ေမာ္တျပဳံးျပဳံးနဲ႕ အလွဴ႕တကာမ အမိေတြအဖေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ အိုး…အားလံုးကိုယ္စီရ႕ဲၾကည္ႏူးမွဳအျပံဳးပီတိေတြ ရိုက္လိုက္ရတဲ့ဓါတ္ပံုေတြကလည္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ့ပါဘဲ “ေက်ာ္ခင္” ဘာတုန္းဟ အလန္႕တၾကားနဲ႕“ ေရာ့ကေလးခဏေခၚစမ္း” နို႕ညွာေကာင္ကုိခါးထစ္ခြ ခ်ီလာရင္းမွ ေက်ာ္ခင္ထံေပးျပီး ထမီကုိျပင္၀တ္ကာ ေရအိုးစင္ေထာင့္မွေဆးလိပ္တလိပ္ကုိယူရင္း အၾကီးေကာင္ေဌးေအာင္ ကုိ သူ႕အေမၾကီး(အဘြား)ထံ မီးျခစ္သြားအေတာင္းခုိင္းလိုက္သည္။ မီးျခစ္ရွမေတြ႕ရ်္ဆိုကာ မီးစ တန္းလန္းႏွင့္ထင္းေခ်ာင္းကုိယူလာေသာ သားအၾကီးေကာင္ေဌးေအာင္ထံမွမီးစကုိယူကာ ေဆးလိပ္ကုိမီး ညွိလုိက္သည္ ေနာက္ထင္းေခ်ာင္းမွမီးစကုိ တံေတြးႏွင့္ တဖီးဖီးမွဳတ္ရ်္မီးျငိမ္သည္။ ထင္းစမွမီးျငိမ္ျပီဆိုမွ ေအးျမင့္ေဆးလိပ္ကုိအားရပါးရဖြာရင္း ေက်ာ္ခင္ကုိလွမ္းၾကည့္ေနသည္ ။ ေက်ာ္ခင္ကေတာ့ သားငယ္ကုိ ပခံုးမွာထမ္းရ်္ အိပ္တံစက္ျမိတ္ေအာက္လမ္းေလ်ွာက္ရင္း ေစာေစာက သားေတြကုိ“ရွင္ျပဳေနတဲ့အေတြးကုိ အစရွာကာျပန္ေတြးေနမိသည္။ ခုတေလာ ေအးၿမင့္တစ္ေယာက္ အစားအေသာက္ နည္းလာသည္ ။ ပါးစပ္က စားခ်င္စိတ္ရွိေသာ္လည္း ၀မ္းထဲက လက္မခံ၊ တစ္ခါတခါ ဗိုက္ထဲကလည္း ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ၿဖစ္ၿဖစ္ေနသည္။ ဒါ ရိုးရိုးေတာ့ ဟုက္ဟန္မတူ အစာအိမ္ေရာဂါၿဖစ္ေနၿပီလို႕ေတာ့ ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာကၤ်ာၿဖစ္သူကို ေအးၿမင့္ ဖြင့္မေၿပာခ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အကဲခတ္ေစာင့္ႀကည့္ေနသည္။ ဗိုက္ေအာင့္ သည့္လကၡဏာကေန တစ္ေန႕တၿခား ပိုမိုဆိုးလာသည္ ၊မၿဖစ္ေတာ့ ေက်ာ္ခင့္ကို ေၿပာၿပရေတာ့မည္။ “ေက်ာ္ခင္“ ဘာတုန္း “ဘာတုန္းမလုပ္နဲ႕ ဒီနားခဏလာဦး ဒီမယ္ ငါ့ဗိုက္ကိုစမ္းႀကည့္စမ္း အလံုးႀကီးရွိေနသဟဲ့ ေနာက္ၿပီး ခုရက္ပိုင္း ေတြမွာ အစားေတြလည္းပ်က္ပ်က္ေနတယ္ အဲဒါ ငါဘာလုပ္ရမလဲမသိလို႕ နင့္ကိုတိုင္ပင္တာ။
ဒီအခ်က္ကို ေက်ာ္ခင္ ခုမွ သတိထားမိသည္ ၊ ခုတေလာ ေအးၿမင့္ ထမင္း အစားနည္းတာကို ဟင္းမေကာင္းလို႕ တာပဲထင္ခဲ့မိသည္ ခုတိုင္း မၿဖစ္ေတာ့ ေမာင္ေခ်ာ ကို ေခၚၿပီး ဆရာ၀န္ပင့္ခိုင္းသည္ ။ ဆရာ၀န္ေရာက္လာေသာ အခါ စမ္းသပ္မႈၿပဳ႔လုပ္ၿပီး လိုအပ္ေသာ ေဆး၀ါးမ်ားကို ထိုးလည္းထိုး စားေဆးေပးလည္းေပးခဲ့သည္ ။ေနာက္ၿပီး အႀကံၿပဳခ်က္လည္းေပးသြားေသးသည္ ဘာလည္းဆိုေတာ့ မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးသြားၿပီး စစ္ေဆးမႈၿပဳလုပ္မွသာလွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ေရာဂါ အေနထားကို သိမည္ဟုဆိုသည္။
ေ၀ဒနာကလည္း တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ ပိုပိုဆိုးလာသည္ ၊ ၿဖစ္နို္င္လွ်င္ ကိုယ့္ ေတာမွာပဲ ဒီေရာဂါကို ကုသခ်င္သည္။ ေရာဂါေမြးထားသလို ၿဖစ္ေနလိမ့္မယ္ ၊ မႏၱေလးကို းကုလိုက္ ဟု ေယာကၡမႀကီး ၏အႀကံေပစကား။ ေက်ာ္ခင္ကလည္း သြားတာကုလိုက္ပါ ေအးၿမင့္ရယ္ ၊ တစ္ၿခား ဘာမွထည့္တြက္စဥ္းစားမေနနဲ႕ ခုလိုေရာဂါမ်ိဳးဟာ ေဆး၀ါး ပစၥည္း ပစၥယ မစံုလင္ေငသာ ေတာအရပ္မွာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ကုသလို႕ မရနိုင္တာ ။ ထုိေႀကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕ အတန္တန္တိုက္တြန္းမႈေႀကာင့္ ေအးၿမင့္ တစ္ေယာက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ သုိ႕ ေဆးကုခံယူရန္ တက္ခဲ့ရေလသည္ ။ ေအးၿမင့္ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ေဆးရံုႀကီးေရာက္ေတာ့ လိုအပ္ေသာ စမ္းသပ္မႈမ်ားၿပဳလုပ္၊ လိုအပ္ေသာ ေဆး၀ါးဓာတ္စာကေလးမ်ား ၀ယ္ရံုၿဖင့္ ရြာမွ ပါလာေသာ ေငြအသၿပာဟာ ေၿပာင္သလင္းခါေအာင္ ကုန္စင္လို႕ သြားႀကေလၿပီ ။ ေရာဂါက ခြဲစိတ္ကုသရမည္ၿဖစ္လို႕ လိုအပ္ေသာ ေငြကို နီးစပ္ရာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံ ေခ်းခဲ့ေလသည္။ခြဲစိတ္ကုသၿပီၚလို႕ ခ်ဳပ္ရိုးၿဖည္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆးခန္းတြင္ ႏွစ္ပတ္နီးပါးရွိခဲ့ေလၿပီ ၊ ေငြေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားကုန္ခဲ့ေလၿပီ ။ ရြာၿပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္ခင္ ကို အက်ိဳးအေႀကာင္းေၿပာၿပီး ေခ်းငွါးလာေသာေငြကို အိမ္တြင္းရွိေသာႏြားေလးကိုေရာင္းခ်လို႕ ဆပ္သည္။ ေအးၿမင့္ကေတာ့ အလုပ္ကို အရင္လိုမလုပ္နိုင္ေတာ့။ ေက်ာ္ခင္ကေတာ့ ဇြဲလံု႕လမေလွ်ာ့ပါ ၿဖစ္လာေသာ ေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံၿပီး ရင္ဆို္င္ေၿဖရွင္းလွ်က္၊ မိန္းမၿဖစ္သူ ေအးၿမင့္ကိုလည္း အားေပးစကားေၿပာကာ မိသားစုအတြက္ က်ိဳးစားရုန္းကန္ရွာေလသည္ ။ရက္လႏွစ္ေတြ ေၿပာင္းလာေပမယ့္ ေအးၿမင့္ရဲ႕ က်န္းမာေရးကေတာ့ ေကာင္းမလာသည့္ၿပင္ ပိုလို႕သာဆိုးလာေခ်သည္။ အစားအေသာက္လည္း မစားနိုင္လို႕ တေရွာင္ေရွာင္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အိပ္ယာတြင္ ဖံုးဖံုးလဲကာ ေခခါနီးအေၿခေနထိေရာက္လို႕လာလွ်က္ရွိသည္။ ၿမိဳ႕တြင္ေနေသာ သားႏွင့္ သမီးကိုေခၚကာ ၿပန္ေရာက္လာေသာအခါ ေအးၿမင့္တစ္ေယာက္ အသက္ရံႈးရရွာေတာ့သည္ မေသခင္ေလးမွာလည္း ကိုေက်ာ္ခင္ကို အမွာစကားေၿပာသြားေသးသည္ ငါ့တို႕သားေလးေတြကို ရွင္ၿပဳၿဖစ္ေအာင္ ၿပဳေပးပါ ငါေရာက္ရာဘ၀မွ သာဓုေခၚခ်င္လို႕ပါတဲ့ေလ ေၿပာၿပီးလို႕ မႀကာခင္အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ေအးၿမင့္တစ္ေယာက္
မရဏ ဆိုတဲ့ ေသလမ္းကို သြားရရွာေတာ့သည္။ ေအးၿမင့္ ေသဆံုးေသာအခါ ေက်ာ္ခင္ရဲ႕ ၀မ္းနည္းေႀကကြဲၿခင္းရဲ႕ ခံစားမႈကိုေၿပာမၿပတက္ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သားသမီးသံုးေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕ေရးကိုေတြးကာ အားမာန္တင္းလို႕ ဘ၀တိုက္ပြဲကိုဆင္ႏြဲလွ်က္ရွိသည္။ သားႀကီးႏွင့္ သမီးကိုလည္း ၿမိဳ႕မွာ ၿပန္ေနေစၿပီး သားအငယ္ဆံုးကိုလည္း အဖိုးနဲ႕ အဖြါးတို႕ရဲ႕ အိမ္တြင္ ထားကာ အလုပ္ကုိေန႕ေရာညပါ ႀကိဳးစားကာရွာေလသည္ ။ ၿမိဳ႕မွသားနဲ႕သမီးထံမွ ပို႕ေသာေငြေလးမ်ားရယ္ သူစုမိေဆာင္းမိထားတဲ့ေငြေလးမ်ားႏွင့္ေပါင္းကာ ႏြားေလး ၀က္ေလးမ်ားကို အေရာင္း အ၀ယ္ ၿပန္လုပ္လာနိုင္ပါသည္။ အတန္အသင့္ ေငြပိုေငြလွ်ံကေလးမ်ားရလာသည္။ ေငြလံုးေငြရင္းကေလးႏွင့္ အလုပ္ကိုင္အဆင္ေၿပာလာေသာအခါ ေက်ာ္ခင့္စိတ္ကူးတြင္ ၿမိဳ႕မွ သားႏွင့္ သမီးကို ၿပန္ေခၚၿပီး မိသားတစ္စု တစည္း ထဲ ကိုယ့္ေတာမွာပဲ ပင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္မည္ ။ သားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္းရွင္ၿပဳေပးမည္ သို႕ေသာ္ ေက်ာ္ခင္ ရည္မွန္းထားသလို ၿဖစ္မလာေတာ့ ေပ ။ဘာေႀကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ခုတေလက်န္းမာေရးက ၿခဴခ်ာလာသည္။ အလုပ္ပင္ပမ္းမႈဒဏ္ေႀကာင့္ေပပဲလား သားသမီးမ်ားအတြက္ စိတ္ပင္ပမ္းမႈရွိေနလို႕ ေပပဲလား ဟုမဆိုတက္။ မစားနိုင္ မေသာက္နိုင္ တေရွာင္ေရွာင္နဲ႕ လူကလည္းပန္ၿခံဳးလို႕ ေနေလသည္။ ရြာမွ ေဆးဆရာမ်ားႏွင့္ေတာ့ ကုသလွ်က္ရွိသည္။ ညီကိုေမာင္ႏွစ္မေတြနဲ႕ မိဘမ်ားကေတာ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ကုသေစခ်င္သည္ ။ ေက်ာ္ခင္ကေတာ့ လက္မခံ ရွိစာမဲ့စုေလးကုန္သြားမွာလည္းစိုးရိမ္ပံုရသည္ ။ ဒါေလးေတြကုန္သြားလွ်င္ သားသမီးမ်ား အတြက္ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ကေလးေတြ ပ်က္ၿမားသြားမည္။ ေနာက္ၿပီး ေအးၿၽြင့္ေသဆံုးသြားၿပီး ကတည္းက ၿမိဳ႕က ေဆးရံု ေဆးခန္းေတြကိုလည္း သူ အထင္မႀကီးေတာ့ ။ ဒါေႀကာင့္ သူ႕ေရာဂါ မေပ်ာက္လွ်င္ေနပါေစ သူစုေစာင္းထားသမွ်ေလးေတြကိုေတာ့ သားသမီးမ်ား အတြက္ၿဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ခင္ ၏ မိဘေတြမ်ိဳးမ်ားမွာလည္း သားသမီးမ်ားအတက္ငဲ့ကြက္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ေဆးကုဖို႕ရာ ကိုၿငင္းဆန္ေနေသာ ေက်ာ္ခင္ကို ဂရုဏာ သ္လို႕သာ ေနႀကရေလေတာ့သည္။ ေက်ာ္ခင္လည္း သူ႕ အေၿခေနကိုသံလာပံုရသည္ ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ သားႏွင့္ သမီးကို ၿပန္လည္ေခၚခိုင္းၿပီး အမ်ိဳးမ်ားထံသို႕ သားသမီးမ်ားအား ဂရုစိုက္ဖို႕ အတန္တန္ မွာႀကားေနရေလၿပီ ။ ေက်ာ္ခင္ အေၿခေနကိုႀကားသိႀကေသာ ၿမိဳ႕မွာ ပညာေတာ္သင္ ေနရွာတဲ့ ဦးဇင္းေလးႏွစ္ပါးမွာလည္း ရြာသို႕ ႀကြလာကာ ဦးရီးေတာ္အား ဘ၀ကူးေကာင္းရန္ သံဃာေတာ္မ်ားပင့္ဖိတ္ၿပီး ဦးရီးေတာ္ အိမ္တြင္ သကၤန္း ကပ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို ၿပဳလုပ္ၿပီး ဦးရီးေတာ္ ဦးေက်ာ္ခင္ ကိုလည္း တရားနာယူ ေရစက္ခ် အမွ်ေပး ေ၀မႈကို ၿပဳလုပ္ေစသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ သားသမီးေတြကို ခ်စ္လွစြာေသာ ကိုေက်ာ္ခင္ တစ္ေယာက္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ခြဲခြါကာ ဘ၀တစ္ပါးသို႕ ေၿပာင္းသြားရွာေလေတာ့သည္။
ကိုေက်ာ္ခင္တစ္ေယာက္ ေရာက္ရာဘံုဘ၀ကေန သားသမီးေတြရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႕ ၿငိတြယ္ေနေလဦးမလား ။သို႕တည္းမဟုက္ ေသခါနီး ေဇာ္ကပ္ခ်ိန္တြင္ ကိေလသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြကို အၿမစ္ၿဖတ္ခဲ့ေလသလားဆိုတာေတာ့ ဘုရားသခင္မွ တစ္ပါး အၿခားမည္သူမွ် သိနိုင္လိမ့္မည္ မဟုက္ေပ
ကိုေက်ာ္ခင္တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိ သို႕ ေရာက္နိုင္ပါေစ…….လို႕ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႕သရင္း……………..ေက်ာ္ခင္နဲ႕ ေအးၿမင့္တို႕ ဇာတ္လမ္းကေလးကို မွတ္တမ္းေလးထဲမွာပဲ
သိမ္းထားခြင့္ၿပဳပါေတာ့…………..။
ေရးစပ္သူ ။ ။ ကိုေဇာ္လြင္ (R .B.B)ေဆးကုမၼဏီ မႏၱေလး ။

ကၽြန္ေနာ္ေမွ်ာ္မွန္း ေကာင္းရာလမ္း

ေက်းလက္အညာက က်ေနာ္တို႕’’ သေျပပင္’’ ဆိုတဲ့ ရြာကေလးကေန မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီးကုိ က်ေနာ္ေရာက္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ ဒီၾကားမွာေတာ့ ရြာမွာဘုရားပြဲရွိတဲ့လကုိေတာ့ျဖင့္တႏွစ္ တေခါက္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ျပန္ျဖစ္ပါတယ္ က်ေနာ္တို႕ရြာမွာေတာ့ ဘုရားပြဲဆိုတာ တစ္ႏွစ္မွတခါဘဲ လုပ္ၾကတယ္ေလ အဲဒီရက္ကိုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္လုိ႕ ရြာနဲ႕ခြဲခြါျပီး အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ အေၾကာင္း မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေရာက္ရွိေနၾကသူတိုင္းဟာလည္း အဲဒီဘုရားပြဲရက္ကေလးကုိေတာ့ျဖင့္ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမေလးျဖစ္တဲ့ သေျပပင္ဆိုတဲ့ ရြာကေလးကုိေတာ့ ျပန္လာတက္ၾကစျမဲေပါ့….
သေျပပင္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရြာကေလးဟာ က်ေနာ္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ေျခသံုးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သာရွိပါတယ္ နီးနားပတ္၀န္းက်င္မွာက်ေနာ္တုိ႕သေျပပင္ရြာကေလးဟာ အေသးငယ္ဆံုးရြာကေလး တစ္ရြာေပါ့ ရြာကေလးက ေသးငယ္သေလာက္ လူေနမွဳစရုိက္ေတြက အင္မတန္ႀကမ္းတမ္းၾကပါတယ္ အမ်ားစုကေတာ့ ရြာေျမာက္ဖက္က ယမားေခ်ာင္းၾကီးကုိ အမွီျပဳျပီးေရႊက်င္လုပ္ငန္းနဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳၾကပါတယ္…ဖားရိုက္ ငါးႏႈိက္ သားသက္ ဆိုတဲ့ ပါဏာတိပါတကံကုိခ်ိဳးေဖာက္တက္ေသာသူေတြရွိသလို သူရာေမရယဆိုတဲ့ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ၾကဴးတဲ့ အမူးသမားေတြလည္းရွိခဲ့ဖူးေလရဲ့ ဒါ့ျဖင့္ တအိမ္နဲ့တအိမ္ တဦးနဲ႕တေယာက္ေမာဟ အေမွာင္ေတြဖံုးလႊမ္းျပီး ခက္ထန္တဲ့ေဒါသေတြနဲ့ ရန္ပြဲေတြဆိုတာလည္း ေန႕စဥ္လိုလုိရွိေနေခ်ရဲ့ က်ေနာ္ ေက်းရြာသူေက်းရြာသားေတြဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနပါရဲ႕ျမတ္ဗုဒ္ဓရဲ႕အဆံုးအမေတြနဲ႔ ေသြဖယ္ေနၾကေရာတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ သြင္သင္ဆံုးမမႈမရွိတာရယ္ စာေပ အတက္ပညာ သင္ၾကားခဲ့ရမႈ မရွိတာတိုရယ္ေၾကာင့္လို႔ပဲ ထင္ျမင္မိပါတယ္ လြန္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ အေဖရြယ္ငယ္ငယ္ အဖိုးအဖြားတိုေခတ္ အခါတုုန္းကေတာ့ ဘန္႔ဘိုးဆိုတဲ့ ရြာရဲ႕ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္တိုသေျပပင္၇ြာမွ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦး(……………).ဆိုတာ ေက်ာင္းထိုင္ၾကီးတစ္ပါးေပါ့ အဲဒီတုန္းက ဘန္႕ဘိုးသေျပပင္ ရြာသူရြာသား ကေလးသူငယ္မ်ားဟာ က်ေနာ္တို႔ဘၾကီးေတာ္ဘုန္းၾကီးရဲ႕သြန္သင္ဆံုးမမႈ စာေပသင္ၾကားမႈေတြကို ခံယူၾကရဟန္တူပါရဲ႕ အဲဒီတုန္းက ဘန္႔ဘိုးနဲ႔သေျပပင္ ဆိုတာလည္း ႏွစ္ရြာတစ္ရြာ ေပါင္းစည္းလို႕ု ညီညြတ္မႈေတြနဲ႔အျပည့္နဲ႔ေပါ့ ဘန္႔ဘိုး သေျပပင္ ကင္းကဲ ဓမၼသာရဆိုတဲ့ ဒီ(၄)ရြာဟာ တစ္အုပ္စုတည္း ရြာေတြေပါ့ ဒီထဲမွ ဘန္႔ဘိုဆိုတဲ့ရြာတစ္ရြာဟာ အုပ္စုရြာၾကီေပါ့ ဒီေလးရြာထဲမွာ က်ေနာ္တို႕သေျပပင္ရြာကလြဲရင္ က်န္သံုးရြာစလုံးမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မူလတန္း(အစိုးရ)စာသင္ေက်ာင္းမ်ားရွိႀကပါတယ္ မရွိတဲ့ က်ေနာ္တိုရြာကေလးကေတာ့ ရြာမွာ အလွဴပြဲ ဘုရားပြဲ ျဖစ္တဲ့အခါတိုင္း ေရွးယခင္ကတည္းက ဘန္႔ဘိုးကရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ အလွဴေပး ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀လ႕ို ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ႀကရပါတယ္ ေလာကဓာတ္စာေပ အတန္းပညာသင္ ၾကာရာမွာလည္း ထို႔အအတူပါပဲ အုပ္စုရြာျဖစ္တဲ့ ဘန္႔ဘိုးရြာကိုပဲ အမွီျပဳခဲ့ၾကရပါတယ္ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္ စာသင္ရမဲ့ အရြယ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အမွီျပဳရမဲ့မူလတန္းေက်ာင္းၾကီးဟာ ဘယ္ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ ကမွ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ အိုမင္းယိုယြင္းပ်က္စီးေနလွ်က္ရွိပါတယ္ ဒီေတာ့လည္းေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ မျမဲတဲ့ဒုကၡ စာသင္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမရွိျဖစ္မွဳေတြဟာ က်ေနာ္တို႕ရပ္သူ ရြာသားမ်ားရဲ႕ အသိဥာဏ္နည္း(နဲ) မွဳလို႕ပဲဆိုရေလမလား ရပ္ရြာကုိအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့လူၾကီးမင္းမ်ားရဲ႕ ေပါ့ေလွ်ာ့မွဳလို႕ပဲေျပာရမလား စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးပ်က္စီးေနတာကုိ ကိုယ့္နဲ႕မဆိုင္သလုိ ဖာတိဖာသာေန ေနၾကေပမဲ့ လူသူကင္းျပီး ေျပာင္းရွင္းေနတဲ့ ေက်ာင္း၀န္းၾကီးထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိပုိင္ဆိုင္းသြားၾကမလဲမသိဘူး ႏွမ္းေပၚခ်ိန္ဆို ႏွမ္းသလင္းျပင္ျဖစ္လုိက္ စပါးေပၚခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့လည္း စပါးသလင္းျပင္ျဖစ္လုိက္ျပန္ေရာ တခါတခါဆိုႏြားသင္းကုတ္ေတာင္ျဖစ္သြားျပန္တယ္ ပညာေရးဘက္မွာအဲသေလာက္မရွဳ႕မလွျဖစ္ေနသလို ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းဘက္မွာလည္းစဥ္းစားၾကည့္ဦး အတန္းေက်ာင္းမွာစာမသင္ၾကလို႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မ်ားစုျပဳံေနၾကျပီးလားရယ္လုိ႕အထင္မမွားေလၾကနဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက် ပုိဆိုး ေက်ာင္းသား ကုိရင္ျမင္ရဖုိ႕ မေျပာနဲ႕ ေက်ာင္းထဲ၀င္ရင္ တေစၦပင္ေခ်ာက္ေလမလားရယ္လုိ႕ သံသယ၀င္မိလိမ့္မယ္ ဟုတ္တယ္ေလ တစ္ေက်ာင္းလုံးမွဘုန္းၾကီးတစ္ပါးထဲရွိတယ္ ရွိတဲ့ဘုန္းၾကီးကလည္းေက်ာင္းထုိင္လို႕သာေျပာတာ ေက်ာင္းကပ္တဲ့အခ်ိန္ကနည္းနည္းရယ္ ေဒသစာရီၾကြခ်ီေနတာကမ်ားတယ္ ဆရာေတာ္ ေဒသစာရီၾကြေနတာမ်ားလို႕ ေက်ာင္းသားကုိရင္ မျမဲတာလား ကုိရင္ ေက်ာင္းသားမရွိလုိ႕ ဆရာေတာ္ေဒသစာရီ အၾကြမ်ားေနတာလားဆုိတာေတာ့ မေျပာတက္ဖူး…အဲဒီဆရာေတာ္ေက်ာင္းထုိင္သြား တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ထိရွိလဲဆိုတာေတာ့မသိပါဘူး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထုိင္သြားတဲ့ႏွစ္မေျပာနဲ႕ ဘုန္းၾကီး ဘြဲ႕ကုိေတာင္က်ေနာ္ျဖင့္မသိပါဘူး က်ေနာ္တုိ႕မွာလည္းအဲေလာက္ထိေအာင္ဘုန္းၾကီးနဲ႕နီးနီးစပ္စပ္ရွိတာ ဆရာ ဒကာ ညီတယ္လို႕ဆုိရမလားပဲ ဘုန္းၾကီးဘြ႕ဲကုိက်ေနာ္မသိသလုိအျခားသူေတြလည္းသိမယ္မထင္ ဘူးဗ် ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ကုိ ဦးေက်ာ္လြင္လုိ႕ပဲအသိမ်ားၾကတယ္ ေနာက္ျပီးဆရာေတာ္ ဦးေက်ာ္လြင္ဟာ ရခိုင္လူမ်ိဳးလုိ႕ေတာ့သိရတယ္ ဒါလည္းတေယာက္စကားတေယာက္နားနဲ႕ပဲၾကားတာပါ ဘယ္သူမွ ဂဂနနေတာ့သိဟန္မတူပါဘူး အဲဒီဦးေက်ာငး္လြင္လက္ထက္မွာေကာင္းကြက္ကေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္ ထင္ရွားတဲ့ သာဓက တခုကေတာ့ ဘုရား၀ုိင္(ပရိ၀ုဏ္)ပတ္ပတ္လည္မွာ ျပည္သူအမ်ားေကာင္မွဳနဲ႕ တံတိုင္းေတြခက္ ေစတီေတြကုိျပဳျပင္မြမ္းမံ ဒါေတြကေတာ့ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ထိ လူၾကီးေတြမွတ္မိေနၾကဦးမယ္ ထင္ပါတယ္ အဲ…ဦးေက်ာ္လြင္နဲ႕က်ေနာ္တို႕ရဲ႕အျဖစ္ပ်တ္ေလးတခုကုိျဖင့္သိခဲ့ဖူးတဲ႕လူမ်ားေမ႕ေနၾကမယ္ထင္ ပါတယ္ က်ေနာ္ကေတာ့မေမ႕ေသးဘူးဗ် ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္သူနဲ႕မွလညး္ စကားမစပ္မိလို႕ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူး ပါဘူး အျဖစ္ကဒီလုိဗ် ၈၈ အေရးခင္းကာလကေပါ့အဲဒီတုန္းက အမ်ားနည္းတူ က်ေနာ္တို႕ေက်းရြာမွာလညး္ ပုိက္ဆံရွိျပီး ဆန္၀ယ္မရလို႕ထမင္းအစား တျခားအသီးႏွံ အစိ(အေစ့)အဆံေတြကုိျပဳပ္ သုပ္စားေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ တေန႕မွာ ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အသံတစ္သံၾကားရတယ္ဗ် အဲဒီအသံဆိုတာက ခင္ဗ်ားတုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕လို သာမန္လူအသံပါပဲ ထြက္ေပၚလာတာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ျခေသၤ့ၾကီးႏွစ္ေကာင္ ၾကားကေန က်ေနာ္တို႕ရြာဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူျပီး ေအာ္ေနတာ ေအာ္သံက သံုးေလးခါေလာက္ရွိမယ္ထင္ ေအာ္သံလည္းတိတ္သြားေရာ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ က်ေနာ္တုိ႕ရြာက ကေလးေတြမ်ား က်ေနာ္အပါ၀င္ ေတြ႕ကရာ ဇြန္း ဇလံုကိုယ္စီ ဆြဲျပီး ဘန္႕ဘုိးေက်ာင္းဆီခ်ီတက္လာလုိက္ၾကတာမ်ား ေပ်ာ္စရာေလးကိုျဖစ္လို႕ မေပ်ာ္နိုင္ရိုးလားဗ် ခုနက ေအာ္တဲ့အသံဆိုတာ ဦးေက်ာ္လြင္(ဘုန္းၾကီး)ကေန ကပ္ပိယကုိ သေျပပင္ကကေလးေတြ ဂ်ဳံယုိေသာက္ရေအာင္ကိုယ့္ဇြန္း ဇလံုယူျပီးလာခဲ့ၾကလို႕ေခၚခိုင္းလုိက္တာ အဲဒီအခ်ိန္က ဂ်ဳံယိုဆိုတာကုိအ၀ အၿပဲေသာက္ရဖို႕ဆိုတာက သိပ္လြယ္တာမဟုတ္ဘူးရယ္ အဲလုိမလြယ္တဲ့ အခ်ိန္မွာဘုန္းၾကီးက ဂ်ဳံယိုဆိုတာကုိတုိက္တယ္ဆိုေတာ ့ ကေလးေတြအားလံုးေပ်ာ္ၾကတာေပါ့ …ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေတာ့ မေပ်ာ္လုိက္ရပါဘူးဗ်ာ က်ေနာ္တင္မေပ်ာ္တာမဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ေခ်ာနဲ႔ တရားခံေကာင္ ဟံစိန္လည္း ေပ်ာ္မယ္မထင္ဘူးဗ်ာ ဟံစိန္ဒင္းကိုဘာေၾကာင့္ တရားခံေကာင္ကိုလို႔ေျပာလည္းဆိုေတာ့ ျပဳံးေပ်ာ္ဆဲ က်ေနာ္တို႔ မ်က္နွာကိုမဲ့သြားေအာင္ ဒီေကာင္လုပ္လိုက္တာရယ္ ငိုက္မရွက္ ငတ္မရွက္ ဆိုတာကိုလည္း ဒီေကာင္က သက္ေသျပလိုက္တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမလိုလိုပါ အေၾကာင္းက ဒီလိုဗ် ေသာက္လက္စဂ်ဳံယို တစ ္ပန္းကန္ကုန္လို႔ ေနာက္ထပ္ ထပ္ထည့္ခိုင္းဖို႔ရာအသြားမွာတန္းစီသြားရတယ္ အဲဒီခ်ိန္မွာ မင္းသားက သူကိုင္ထားတဲ့ ဇြန္းကုိလွ်ာနဲ႔ယက္လိုက္သေလ ဒါကို ဘုန္းၾကီးကျမင္ေတာ့ သူ႔ေနာက္ကရပ္ေနတဲ့ ”ေမာင္ေခ်ာ”နဲ႕ က်ေနာ္ပါ ကံဆိုးသြားတာေပါ့ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ သံုးေယာက္ကို ဘုန္းၾကီးက“ပုတ္ေမွာက္“အျပစ္ေပးလိုက္လို႔ေလ ပုတ္ ဆုိတာ က်ေနာ္တို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအိမ္မွာ ႏြားစာတို႔ မ်ဳိးေစ့ မ်ိဳးဆံ အသီးအႏွံေတြထည့္တဲ တနည္းေျပာရရင္ အခ်ိန္တစ္ရာ ေလာက္အထိ ထည့္လိုရတဲ့ ေတာင္း အၾကီးစားၾကီးေပါ့ အဲဒီ ေတာင္းအၾကီးစားၾကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္စလုံးကို တစ္နာရီေလာက္ အေပၚကေန အုပ္ထားတာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ သံုးေယာက္သားမွာ လၻက္ဖိုး ကြမ္းဖိုးမကုန္ပဲနဲ႕ နာမည္တစ္လံုး ကင္မြန္းတက္ခံရပါေလေရ…ဘာတဲ့ .“ပုပ္ေမွာက္” တဲ့ ဗ်ာ ..ကိုင္း ေကာင္းႀကပါေလေရာ..။
ေႀသာ္…တစ္ခ်ိန္တခါတုန္းက တစ္ရြားမွာ အတူတူေနခဲ့ႀကရသလို ”ပုပ္” ဆိုတဲ့ တစ္လံုးထဲမွာလည္း တစ္နာရီေလာက္ အတူတူေနခဲ့ႀကရတဲ့ အၿပင္ ပုပ္ ေမွာက္ ဆိုတဲ့ နာမည္တစ္လံုးထဲကိုပဲ မွ်ေ၀ေခၚဆိုၿခင္း ခံခဲ့ႀကရတဲ့ က်ေနာ္တို႕ သံုးေယာက္သားမွာ ခုေတာ့ၿဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီေ၀းကြာေနႀကရပါၿပီ…တစ္ကယ္ကိုတစ္ေနရာဆီမွာပါ…တရားခံေကာင္လို႕ က်ေနာ္ေခၚတဲ့ ဟန္စိန္ ဆိုတဲ့ ေကာင္က က်ေနာ္တို႕ရြာရဲ႕ ေၿမာက္ဘက္ရြာသူနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်လို႕ အဲဒီ မိန္းကေလးရဲ႕ လက္ပံေအး အမည္ရွိတဲ့ ရြာမွာပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုက္လွ်က္ရွိပါတယ္ ”ေမာင္ေခ်ာ” ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ၿဖင့္ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အေ၀းဆံုးတစ္ေနရာ က်ေနာ္တို႕ တစ္ေတြလည္း ဘယ္ေန႕မွာ သြားရမယ္ဆိုတာ မသိေပမယ့္ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သြားရမယ့္ မရဏဆိုတဲ့ ေသရြာကို ပါ ဟုက္ပါတယ္ က်ေနာ္တို႕ ေက်းရြာက က်ေနာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေခ်ာကေတာ့ ေသရြာကိုေစာစီးစြာေရာက္သြားရွာပါၿပီ…။
အရာအားလံဳးတို႕သည္ စကၠန္႕မလပ္ ေရြ႕လွ်ားေၿပာင္းလဲေနႀကေလသည္ ။က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ အသက္အရြယ္ေတြဟာလည္း ႀကီးရင့္မႈ႕ဆီကိုေရြ႕လွ်ားေၿပာင္းလဲလာသလို ။က်ေနာ္တို႕ ေက်းရြာသူ ေက်းရြာသားေတြရဲ႕ စရိုက္ေတြကေတာ့ၿဖင့္ေကာင္းတဲ့ ဖက္ဆီကို ဦးတည္လို႕ ေၿပာင္းလဲလာခဲ့ေခ်ၿပီ က်ေနာ္တို႕ ငယ္ငယ္က ထန္းရြက္မိုးအိမ္ငယ္ေလးေတြ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာရွိခဲ့တဲ့ သေၿပပင္ရြာငယ္ေလးဟာ အခုေတာ့ၿဖင့္ သြပ္မိုး အိမ္ေတ ြအပါ၀င္ အိမ္ေၿခ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပါၿပီ..ဟုိတုန္းကဆိုရင္ တစ္ရြာလံုးမွာမွ စက္ဘီးစီးနိုင္ ၀ယ္နိုင္တဲ့သူဆိုလို႕ ႏွစ္ဦးသံုးဦးခန္႕သာရွိခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕ ရြာကေလးဟာ အခုဆိုရင္အိမ္တိုင္းနီးပါး ဆိုယ္ကယ္ကိုယ္စီရွိေနႀကပါၿပီ ပညာေရးဘက္မွာဆိုလည္း မူလတန္းကို (၄ တန္းကို ) ၿပီးေအာင္မေနခဲ့ႀကရတဲ့ က်ေနာ္တို႕ ရြာသူ ရြာသားေတြဟာ ယၡဳေခတ္ ကေလးေတြမွာေတာ့ မူလတန္းမွ အလယ္တန္း နဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ အထိ ေက်ာင္းတက္ေနႀကပါၿပီ ။ ဘာသာေရးဘက္မွာဆိုလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိရက္နဲ႕ တလရွိလို႕မွ တစ္ခါေလာက္ေတာင္မွ ရဟန္း(ဘုန္းႀကီး ) သာမေဏ (ကိုရင္)မ်ားကို မဖူးၿမင္ ဦးမတင္ခဲ့ႀကသည့္ က်ေနာ္တို႕ ရြာသူ ရြာသားေတြ အခုေတာ့ၿဖင့္ ဘန္႕ဘိုးရြာဦးေက်ာင္းမွာ ဦးေကာသလႅ ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆံုးမပဲၿပင္မႈမ်ားရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ရိုက်ိဳးစြားရွိေနႀကရသည့္ အၿပင္ သူတို႕ရဲ႕သားငယ္ သၼီးငယ္ေလးေတြမွာလည္း ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ဘာသာေရးစာေပပညာေတြကိုပါ သင္ယူေနႀကရပါၿပီ ယခု ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေႀကာင့္ က်ေနာ္တို႕ ေက်းရြာသူ ေက်းရြာသားမ်ားမွာ ဆြမ္းလွဴရေသာ ကုသိုလ္ ေရလွဴရေသာ္ကုသိုလ္ စတဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အလုပ္ေတြကိုလည္း ေန႕စဥ္နဲ႕ အမွ် ၿပဳေနႀကရပါတယ္ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ သြန္သင္မႈေအာက္မွာ ႀကီးၿပင္းလာခဲ့ႀကတဲ့ တပည့္ေက်ာင္းသားကိုရင္ဆုိတာလည္း အေတာ္ပဲမ်ားၿပားလာခဲ့ပါၿပီ ဒီမွ်မက ဆရာေတာ္က က်ေနာ္တို႕ ဘန္႕ဘိုး သေၿပပင္မွ သူ႕တပည့္မ်ားကို ရဟန္းၿမတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြ ၿဖစ္ေအာင္ဆိုတဲ့ ဆႏၵေတာ္နဲ႕ သင့္ရာ အပ္ပို႕ လိုက္လို႕ ယၡဳဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ သေၿပပင္ရြာကကိုပဲ သာသနာ့ အာဇာနည္ရဟန္း ဦးဇင္းႏွစ္ပါး
မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ပညာသင္ႀကားလွ်က္ရွိေနပါတယ္ မံုရြာမွာလည္း မွာလည္း ရွိပါေသးသည္။ အဲဒီလို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ဘုရား ဘာသာေရး တရားေတြ နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ေက်းရြာသူ ေက်းရြာသားမ်ားကို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမ႕လာေအာင္ ဆံုးမ သြန္သင္မႈေတြ ၿပဳေနသလို အတန္းစာေပပညာကို က်ေနာ္တို႕ ေက်းရြာမွ ကေလးသူငယ္မ်ား အမွီၿပဳရမယ့္ ဘန္႕ဘိုးရြာက မူလတန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာလည္းေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တညံညံနဲ႕ ပညာရင္ နို႕ခ်ိဳေအးကို တိုက္ေကၽြးလို႕ ေနပါၿပီ လႈမႈေရး စီးပြါးေရး က်န္းမာေရး ပညာေရး ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႕ လႈ႕ေဘာင္အတိုင္း၀ိုင္းမွ လိုအပ္ခ်က္မ်ား မ်ားစြာ က်ေနာ္တို႕ ေက်းရြာသူ ေက်းရြသားမ်ားရဲ႕ အတိတ္သမိုင္းေႀကာင္းဟာ မေကာင္းခဲ့ႀကပါဘူး ဒီေတာ့က မေကာင္းခဲ့တာေတြကို သင္ခန္းစာယူၿပီး ေနာင္လာမယ့္ အနာဂတ္မွာ သမိုးလွလွတြင္ရစ္ခဲ့ႀကဖို႕ အတြက္ က်ေနာ္တို႕ ေက်းရြာသူ ေက်းရြာသားမ်ား ွ ဇြဲ လံု႕လ ၀ီရိယ ထားကာ ၀ိုင္း၀န္း က်ိဳးစားၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲသြားႀကမယ္လို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ၿပဳရင္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ”ရြာ”အလြမ္းစကို ဒီေနရာမွာ ခဏနားလိုက္ရပါေတာ့သည္….။
ကိုေဇာ္လြင္ (RBB)